Είδαμε την παράγραφο 6 του άρθρου 26 του Κώδικα Δεοντολογίας της ΕΠΟ(https://www.epo.gr/media/files/KATASTATIKO_KANONISMOI/2017_2018/KODIKAS_DEONTOLOGIAS_2017.pdf, σελ. 13).
Εκεί προβλέπεται ότι «προκειμένου να υπάρξει απόφαση καταδίκης για τα αδικήματα χειραγώγησης ή απόπειρας χειραγώγησης αγώνα ή άλλης δραστηριότητας σχετιζόμενης με τη χειραγώγηση αγώνα, ο βαθμός απόδειξης που απαιτείται είναι αυτός του comfortable satisfaction (όπως η έννοια αυτού έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με τη νομολογία του C.A.S.), δηλαδή μεγαλύτερος από την απλή πιθανολόγηση και μικρότερος από την απόδειξη πέραν πάσης αμφιβολίας».
Το 2016 το C.A.S. έκρινε στην περίφημη υπόθεση Σκεντερμπεου κατά UEFA, βασιζόμενο αποκλειστικά στις εκθέσεις της UEFA (BFDS-Sportradar) με τον προαναφερθέντα βαθμό απόδειξης του comfortable satisfaction, ότι η Σκεντερμπεου ήταν αναμεμειγμένη σε «στημένα» παιχνίδια και παράνομο στοιχηματισμό, και την απέκλεισε από το UEFA Champions League.
Δείτε ενδεικτικά την σκέψη 108 στη σελίδα 30 της απόφασης (https://www.uefa.com/MultimediaFiles/Download/OfficialDocument/uefaorg/CASdecisions/02/44/19/48/2441948_DOWNLOAD.pdf):
“Consequently, the Panel concludes to its comfortable satisfaction that the Club was at least indirectly involved in match-fixing activities”.
Στην Ελλάδα γιατί συνεχίζουν να πηγαίνουν οι εκθέσεις της Sportradar στο καλάθι των αχρήστων;