Του Ανδρέα Μαλάτου
Προέδρου του ΙΔΕΑΔ
Ορθή επί της ουσίας η απόφαση της Επιτροπής Εφέσεων για τον ΠΑΟΚ. Ως ΙΔΕΑΔ είχαμε εγκαίρως και δημοσίως αναλύσει γιατί σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία η υπόθεση ΠΑΟΚ και Ξάνθης έπρεπε να δικαστεί επί της ουσίας από τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου και γιατί η απόφαση θα έπρεπε να είναι απαλλακτική ,ακόμη και εάν υιοθετούσαμε όλα τα πραγματικά περιστατικά του πορίσματος της ΕΕΑ (βλέπε αναρτήσεις στον ιστότοπο ΙΔΕΑΔ και αναπαραγωγή τους σε «ΔΙΚΗ» και Metrosport). Όμως το γεγονός ότι κατά την ουσιαστική εκδίκαση της υποθέσεως η ΠΑΕ Ξάνθη αποβλήθηκε από την διαδικασία είναι δικονομικά ακατανόητο και ηθικά απαράδεκτο αφού οδηγεί στην μέγιστη αδικία να τιμωρείται κάποιος για πράξη ή παράλειψή του, για την οποία ο νόμος δεν προβλέπει τιμωρία. Και εξηγούμαστε εν ολίγοις:
1. ΠΑΟΚ, Ξάνθη και άρθρο 69 Ν.2725/1999
9. Α.Α.Ε., μέτοχος Α.Α.Ε., μέλη ή διοικητές νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου ή εταιρείας που συμμετέχει στο κεφάλαιο Α.Α.Ε., καθώς και οι σύζυγοι και οι μέχρι δεύτερου βαθμού συγγενείς όλων των παραπάνω φυσικών προσώπων, απαγορεύεται, με ποινή απόλυτης ακυρότητας της δικαιοπραξίας, να αποκτούν αμέσως ή εμμέσως, όπως, ιδίως δια παρένθετων προσώπων, μετοχές ή δικαιώματα διοίκησης ή να αναλαμβάνουν διευθυντικά καθήκοντα άλλης Α.Α.Ε., του ιδίου ή άλλου αθλήματος.
12. Σε περίπτωση κατά την οποία παραβιασθεί κάποια από τις διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων του άρθρου αυτού με υπαιτιότητα οργάνων της Α.Α.Ε., επιβάλλεται στην ομάδα της, με απόφαση του οικείου δικαιοδοτικού οργάνου, το οποίο επιλαμβάνεται ύστερα από έκθεση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού ή μετά από προσφυγή όποιου έχει έννομο συμφέρον, η ποινή της αφαίρεσης πέντε (5) έως δέκα (10) βαθμών από το τρέχον επαγγελματικό πρωτάθλημα στο οποίο αυτή συμμετέχει, αναλόγως της βαρύτητας της παράβασης
Από την απλή ανάγνωση των δύο παραπάνω διατάξεων προκύπτει ξεκάθαρα ότι και οι δύο αναφέρονται στην τιμωρία μόνο της ΠΑΕ ή όσων αμέσως ή εμμέσως έχουν αποκτήσει ιδιοκτησιακά ή διοικητικά δικαιώματα σε άλλη ΠΑΕ. Προφανώς, για να τελεσφορήσει μια τέτοια απόκτηση είναι απαραίτητη και η συμβολή, με πράξεις ή παραλείψεις, και της «αποκτωμένης» ΠΑΕ. Όμως, επιβολή ποινής για πράξη που βασίμως συνάγεται, ή και αποδεικνύεται, πλην όμως δεν τιμωρείται ρητά από τον νόμο (εδώ η συμμετοχή της Ξάνθης στην όλη διαδικασία) είναι παράνομη, αντισυνταγματική και άκυρη.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Σύμφωνα με τις παραπάνω διατάξεις, η άσκηση της πειθαρχικής δίωξης και η πειθαρχική τιμωρία στην συγκεκριμένη υπόθεση γίνεται αποκλειστικά με τις διατάξεις αυτές, και όχι με άλλες διατάξεις του εμπορικού η ποδοσφαιρικού (εθνικού ή διεθνούς) αθλητικού δικαίου που θα μπορούσαν ενδεχομένως να δικαιολογήσουν τιμωρία και της Ξάνθης.
Συμπέρασμα: Αν κάποιος θα έπρεπε να τιμωρηθεί για την υπόθεση της φερόμενης πολυϊδιοκτησίας, αυτός θα έπρεπε να είναι μόνο ο ΠΑΟΚ και όχι η Ξάνθη.
2. ΠΑΟΚ, Ξάνθη και άρθρο 76 ΚΠολΔ
1. 'Οταν η διαφορά επιδέχεται ενιαία μόνο ρύθμιση ή η ισχύς της απόφασης που θα εκδοθεί εκτείνεται σε όλους τους ομοδίκους ή όταν οι ομόδικοι μόνο από κοινού μπορούν να ασκήσουν αγωγή ή να εναχθούν ή εξαιτίας των περιστάσεων που συνοδεύουν την υπόθεση, δεν μπορούν να υπάρχουν αντίθετες αποφάσεις απέναντι στους ομοδίκους, οι πράξεις του καθενός ωφελούν και βλάπτουν τους άλλους, οι ομόδικοι που μετέχουν νόμιμα στη δίκη ή έχουν προσεπικληθεί, αν δεν παραστούν, θεωρούνται ότι αντιπροσωπεύονται από εκείνους που παρίστανται.
4. Η άσκηση των ενδίκων μέσων από κάποιον από τους ομοδίκους της παρ.1 έχει αποτέλεσμα και για τους άλλους.
Εάν δεχόμασταν ότι για την συγκεκριμένη υπόθεση πολυϊδιοκτησίας σωστά εγκαλούνται και οι δύο συμμετέχοντες στην παράνομη «συναλλαγή», είναι προφανές ότι η τιμωρία τους ή μη αποτελεί διαφορά που μόνο ενιαία ρύθμιση μπορεί να επιδέχεται. Όπως επίσης, ότι εξαιτίας των περιστάσεων που συνοδεύουν την υπόθεση, δεν μπορούν να υπάρχουν αντίθετες αποφάσεις απέναντι στους εμπλεκομένους (αναγκαστική ομοδικία). Επομένως η άσκηση ενδίκων μέσων από τον ένα (ΠΑΟΚ) έχει αποτέλεσμα και για τον άλλο (Ξάνθη). Μπορεί μεν το CAS να μην έλαβε υπόψη τις δύο παραπάνω σημαντικές διατάξεις της ελληνικής δικονομικής τάξης και να ανέπεμψε την υπόθεση μόνο για τον ΠΑΟΚ, αφού μόνο αυτός είχε προσφύγει, όμως η Επιτροπή Εφέσεων, εφόσον το πρώτον δίκαζε επί της ουσίας όφειλε να τις εφαρμόσει και να δεχτεί την παρέμβαση της ΠΑΕ Ξάνθη ως αναγκαστικής ομοδίκου, προκειμένου να επιτυγχάνεται ενιαία κρίση.
Συμπέρασμα: 1) Κακώς αποκλείστηκε η Ξάνθη από την εκδίκαση της υπόθεσης ενώπιον της Επιτροπής Εφέσεων , 2) Η άσκηση της έφεσης του ΠΑΟΚ έχει αποτέλεσμα και για τη Ξάνθη, 3) Το δεδικασμένο της απόφασης για τον ΠΑΟΚ καταλαμβάνει και την Ξάνθη και 4) Η ΕΠΟ θα πρέπει να αποκαταστήσει την Ξάνθη, τουλάχιστον κατά το ηθικό-αθλητικό μέρος της ζημίας που υπέστη.