Από το ibisclub.blogspot.com
14 Ιουνίου 1987. Βράδυ Κυριακής. Πανηγύρια σε δρόμους, πλατείες, σπίτια, σε κάθε ελληνική γωνιά. Στα μάτια ενός εξάχρονου πιτσιρικά όλα μοιάζουν μαγικά και το βλέμμα της απορίας κυριαρχεί σε κάθε εικόνα που περνά από μπροστά του.
Κρατημένος στο χέρι της μεγάλης αδελφής κινείται για να πανηγυρίζει σαστισμένος από τις πρωτόγνωρες κινήσεις ενθουσιασμού και υπερηφάνειας που ξετυλίγονται δίπλα του. Για τα πρώτα του χρόνια η εμπειρία πρωτόγνωρη, ξεχωριστή. Μαζί με τους teenagers των 80’s τρέχει στους δρόμους χαρούμενος, σαστισμένος ακολουθώντας το πλήθος της γειτονίας, του σχολείου, της περιοχής. Τι ατυχία για την στιγμή! Από τα πανηγύρια οι αντοχές του τον προδίδουν και με την στοργική συντροφιά επιστρέφει στο σπίτι για να παρακολουθήσει την συνέχεια.
Δεν είχε συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμα. Έπρεπε να κάνει υπομονή μερικά χρόνια για συλλάβει την αξία εκείνης τη βραδιάς. Όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και όλες τις γενιές που βίωσαν με ξεχωριστό τρόπο την “πρώτη” ελληνική αθλητική στιγμή. Εκείνη η Κυριακή αποτέλεσε την αφετηρία της ελληνικής αθλητικής αναγέννησης. Το έναυσμα για χιλιάδες παιδεία να στραφούν στον αθλητισμό, στις αρχές, στις αξίες και τα ιδεώδη του. Ίσως και για εκείνον, αφού μετά από μερικούς μήνες βρέθηκε με την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια. Για 11 μοναδικά χρόνια που αναπολεί και ευχαριστεί. Τα καρπώνεται και τα βιώνει. Ακόμα! 22 χρόνια μετά.
Ακολούθησαν, ακολουθούν και άλλες μεγάλες αθλητικές στιγμές αλλά εκείνη ήταν και είναι ξεχωριστή. Εύγε!