Ένα επώνυμο, τρία πρόσωπα. Καμιά φορά η ζωή μας κάνει πλάκα.
Τρία εμβληματικά πρόσωπα της εποχής που τελείωσε με ένα επώνυμο σχεδόν σύμβολό της.
Ένας άνθρωπος της νύχτας, ένας άνθρωπος της ημέρας, ένας άνθρωπος της τηλεόρασης (νύχτας και μέρας).
Ο Μάκης Ψωμιάδης έμοιαζε αδιάβροχος. Με πλούσιο παλμαρέ καταδικών όπως πλαστογράφηση δημοσίων εγγράφων, λαθρεμπόριο χρυσού, προστασία νυχτερινών κέντρων, διακίνηση μαύρου χρήματος, εκβίαση, κυκλοφορούσε ελεύθερος, απειλητικός και θρασύς, ανεμίζοντας μπροστά στον πυκνό καπνό του πούρου του το απαλλακτικό γιατρού λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας. Με βαριές τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος του, γλύτωνε με ένα χαρτί που θα ήταν αρκετό μόνο για να σβήσει απουσία ένας μαθητής στο σχολείο. Κατέχοντας ταυτοχρόνως θέσεις παντοδύναμου προέδρου ποδοσφαιρικών ΠΑΕ για τις οποίες προαπαιτείτο λευκό ποινικό μητρώο.
Ο Παύλος Ψωμιάδης ήταν σημαίνον πρόσωπο του νέου χρήματος. Απάτη του λευκού κολλάρου αυτός. Δημιούργημα της εποχής της χρηματιστηριακής φούσκας και των τοξικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων, αποκόμιζε δυσθεώρητα ποσά εξαπατώντας χιλιάδες ασφαλισμένους. Τη στιγμή που ο ίδιος έπαιρνε, επιφανής, επιβλητικός και αμέριμνος, το απεριτίφ του στην Αθηναϊκή Λέσχη, χιλιάδες συμπολίτες μας έχαναν τις αποταμιεύσεις τους εις πείσμα των εποπτικών αρχών.
Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης υπήρξε ο κλασικότερος εκπρόσωπος του θορυβώδους τίποτα. Καρικατούρα πολιτικού που ενσάρκωνε όλο το κακό συναπάντημα του λαϊκισμού, του εθνικισμού και του ωφελιμισμού στο έργο που παιζόταν στην κεντρική σκηνή τα προηγούμενα χρόνια. Σε μια διαρκή και πρόθυμη αναμετάδοση από τα περισσότερα κανάλια, εξέχων συνομιλητής των περισσοτέρων τηλεοπτικών δημοσιογράφων.
Οι δύο υπόδικοι, ο ένας εκπεσών. Η νέα εποχή δεν τους παίρνει μαζί της και αυτό είναι παρήγορο. Ακόμα δεν πιστεύω ότι η απαλλαγή μας από αυτούς οφείλεται στους θεσμούς που έχουν αρχίσει να λειτουργούν. Περισσότερο τείνω να πιστέψω ότι μαζί με το σύστημα καταρρέουν και οι μηχανισμοί προστασίας των επίλεκτων μελών του. Αυτό που έλεγε ο Γουόρεν Μπάφετ, όταν η θάλασσα τραβιέται βλέπεις ποιοί φορούσαν μαγιώ. Ακόμα κι έτσι όμως, είναι μια αρχή.
του Ανδρέα Πετρουλάκη από το "αντικλείδι"