Στην αρχή κάποιος μίλησε για μνημόνια και επιτροπεία ‘μακράς πνοής’.
Ξαφνικά όταν το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται, η σχέση με την Κύπρο (και τη Ζάκυνθο βεβαίως) έγινε περιζήτητο προσόν.
Κάποιοι που μέχρι πρότινος ήταν τρεις στο τάλιρο ανέβηκαν με το ασανσέρ από τα υπόγεια στα ρετιρέ. Εντός και εκτός των τειχών του Πάρκου.
Κι αρχίσαν οι ανακατατάξεις, εγώ θέλω πριγκηπέσα από το Μαρόκο μέσα, ο ένας, να ‘χει λίρα με ουρά, ο άλλος, βάλε και μια barbieimitation να μας βρίσκεται (μέσω Κύπρου κι αυτή;).
Όλα πήγαν βάσει σχεδίου, η εγχείρηση πέτυχε.
Αλλά η επιτυχία ήταν χάρτινη και ο ασθενής απεβίωσε. Χάλασε και η συμφωνία.
Κι έτσι κάποιοι τρέχουν πάλι στα Jumbo, χρονιάρες μέρες, για να πάρουν δώρα κουβαδάκια για τις παραλίες, να τα δώσουν να παίζουν αυτοί που παριστάνουν τους διοικητές και τους εμπειρογνώμονες, ασθμαίνοντας, μέχρι να ολοκληρώσουν τη ‘θητεία’ τους.
Διεθνής επιτροπεία λοιπόν, μέχρι να … σβήσει ο ήλιος;