Πώς αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας ότι τα πειθαρχικά και δικαιοδοτικά εν γένει όργανα του ποδοσφαίρου δεν είναι δικαστήρια, αλλά εσωτερικά όργανα διαιτητικής επίλυσης διαφορών (Εφετείο Αθηνών, αρ. απόφασης 6050/2014);
Οι αποφάσεις της Επιτροπής Εφέσεων της ΕΠΟ, στην οποία προσβάλλονται οι αποφάσεις των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών επιτροπών του ποδοσφαίρου, προσβάλλονται είτε στο Διαιτητικό της ΕΠΟ (το ο ποίο ασφαλώς και δεν είναι δικαστήριο), είτε στο (διαιτητικό) CAS.
Και ως γνωστόν ποτέ και καμία δικαστική απόφαση, ειδικά μάλιστα όταν αφορά σε ζητήματα δημόσια τάξης, δεν μπορεί να προσβάλεται ενώπιον οργάνου διαιτητικής επίλυσης διαφορών, ακόμα κι αν στη σύνθεσή του μετέχουν κάποιοι εν ενεργεία δικαστές (στο Διαιτητικό μετέχουν και δικηγόροι, στο CAS μετέχουν δικηγόροι-νομικοί).
Ενώ το αντίθετο, η προσβολή διαιτητικών αποφάσεων στα δικαστήρια, μπορεί να συμβαίνει (http://dikisports.blogspot.com/2020/02/2_14.html).
Και συμβαίνει συχνά όπως ήδη μας λένε δικαστικοί λειτουργοί.
Ιδίως όταν η απόφαση εκδίδεται επάνω σε αντικείμενο που δεν μπορούσε να υπαχθεί σε διαιτησία, δηλαδή για αντικείμενο που ήταν ανεπίδεκτο ελεύθερης διάθεσης από τους διαδίκους, όπως τα θέματα της βίας ή της πολυϊδιοκτησίας ομάδων.