Αγαπημένε φίλε,
Καθώς πορεύεσαι ήδη «την μακαρίαν οδόν», σε αποχαιρετώ με τους στίχους του ποιητή(Βύρωνα Λεοντάρη) :
« Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι,
δίχως μια πίστη, έναν αγώνα, μια ΚΡΑΥΓΗ,
άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως…”».
Εσύ, Νίκο, φεύγεις αφήνοντας πίσω σου ένα πρότυπο ανθρώπου ενάρετου, με πίστη σε
αρχές και ηθικές αξίες, με πολλούς αγώνες και κραυγές (όχι μίζερους ψιθύρους) για το
δίκιο, με βαριά τραύματα (όχι απλές αμυχές) από τον πόλεμο απέναντι στο άδικο και στο
ανέντιμο, ασυμβίβαστος με την ιδέα να ζεις κάτω από τον βολικό ίσκιο της αδράνειας
και της αδιαφορίας.
Αντίο, ακριβέ μου φίλε...
Γιώργος Λυσαρίδης