Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Δεν υπάρχει, κατά την άποψή μου, οπαδική βία. Ο χαρακτηρισμός «οπαδική» περιορίζει, διαστρεβλώνει, αποπροσανατολίζει. Υπάρχει γενικευμένη βία, σε πολλά επίπεδα, με διαφορετικές εκφάνσεις, αλλά κοινές ρίζες που, πάντως, δεν έχουν να κάνουν άμεσα με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, ως άθλημα και παιχνίδι. Είναι η βία των συμμοριών, των φυσικών και ηθικών αυτουργών, που δρουν ανέλεγκτοι, ασύδοτοι, ατιμώρητοι και, σε αρκετές περιπτώσεις, «προστατευμένοι». Και, ασφαλώς, σε ώσμωση και συντονισμό μεταξύ τους. Αυτό είναι το πρόβλημα της κοινωνίας μας και έχει τις ρίζες του στην παιδεία (=σχολείο), στην οικογένεια, στο φιλικό περιβάλλον, στη γειτονιά, στην καθημερινή προβολή χυδαίων ηρώων-προτύπων που ερεθίζουν την περιέργεια των νέων και, στη συνέχεια, την αποδοχή και τη μίμηση.
Είναι προφανές πως η βία αυτή, συνολικά ως κοινωνικό φαινόμενο, χρειάζεται συστηματική μελέτη, πολύπλευρη διαβούλευση και, οπωσδήποτε ΤΟΛΜΗ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, από όλους (κυβέρνηση, αθλητικές αρχές, αρμόδιους φορείς κ.α.) με στόχο -σε εύλογο χρόνο- να παρουσιαστεί στην κοινωνία ένα συγκεκριμένο σχέδιο αντιμετώπισης, θωρακισμένο και νομοθετικά, που θα εφαρμοστεί κατά γράμμα από όλους, με συνέπεια και διάρκεια. Δεν νομίζω πως ο καθένας από εμάς που δεν είναι «ειδικός» μπορεί να συνεισφέρει σε μια τέτοια προσπάθεια. Η γνώμη και η πρότασή μας μπορεί να είναι καλοπροαίρετη, αλλά είναι μάλλον πρόχειρη, ουτοπική, ανεφάρμοστη, ελλιπής. Οι «αρμόδιοι» υπάρχουν. Και γνωρίζουν πολύ καλά τα αίτια και τους πρωταίτιους. Με αφορμή το θλιβερό τελευταίο περιστατικό (στου Ρέντη)*, ας ανασκουμπωθούν, επιτέλους. Και ας έχουν κατά νου ότι, εφόσον τα καταφέρουν, όχι μόνον ο αθλητισμός αλλά και ολόκληρη η κοινωνία θα τους ευγνωμονεί και θα τους επιστρέψει ως «αντίδωρο» το «πολιτικό όφελος» (αν είναι το «πολιτικό κόστος» που τους φοβίζει…).
*Να θυμηθούμε τον κατάλογο των θυμάτων της (λεγόμενης) οπαδικής βίας.
1982, Θεσσαλονίκη (Xαριλάου), Άρης Δημητριάδης
1986, Λάρισα (Αλκαζάρ), Χαράλαμπος Μπλιώνας
1991, Θεσσαλονίκη, Ε. Λιάκας, Κ. Ντόλιος
Ν. Φιλαδέλφεια, Γιώργος Παναγιώτου
1995, Γλυφάδα, Γιώργος Καρνέζης
2007, Λαύριο, Μιχάλης Φιλόπουλος
2008, Λούτσα, Θεόφιλος Σταυράκης
2011, Ηράκλειο, Γιάννης Ρουσάκης
2014, Ηράκλειο, Κώστας Κατσούλης
2017, Θεσσαλονίκη, Νάσος Κωνσταντίνου
2020, Θεσσαλονίκη, Τόσκο Μποζατσίσκι
2022, Θεσσαλονίκη, Άλκης Καμπανός
2023, Ν. Φιλαδέλφεια, Μιχάλης Κατσουρής
Αθήνα (Ρέντη) σοβαρότατος τραυματισμός αστυνομικού
Και, μαζί, ας θυμηθούμε πως, κάθε φορά μετά από το αντίστοιχο τραγικό συμβάν, εξαγγέλθηκαν «μέτρα» και όλοι δήλωναν αποφασισμένοι «να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο»…