Η "Δίκη" αναρτά ένα δραματικά επίκαιρο άρθρο για την αθλητική βία, το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Αυγή" προ τετραετίας, με αφορμή τον θάνατο ενός οπαδού του Εθνικού μετά από επεισόδια στην Κρήτη.
Το υπογράφει ο πρώην ΓΓΑ Γιώργος Λυσαρίδης:
Το υπογράφει ο πρώην ΓΓΑ Γιώργος Λυσαρίδης:
"Βαρειά (και οδυνηρή) πέφτει στην αφετηρία του πρωταθλήματος της Football League 2 η σκιά του πολύ σοβαρού τραυματισμού ενός οπαδού του Εθνικού Πειραιά σε επεισόδια μεταξύ «φιλάθλων» στον αγώνα Ηρόδοτου-Εθνικού της περασμένης Κυριακής, στο δημοτικό στάδιο Νέας Αλικαρνασού. Και, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε όταν η τρέχουσα καθημερινότητα φέρνει ένα θέμα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας (μέχρι να το διαδεχθεί κάποιο άλλο «σημαντικό» γεγονός), έσπευσαν πολλοί, σχετικοί και άσχετοι, ειδήμονες και μη, να επαναφέρουν σε συζήτηση το θέμα της βίας στα γήπεδα. Μέσα στις αναλύσεις και τις τοποθετήσεις αρμοδίων, διακρίνει κανείς και τους πραγματικούς ενόχους ηθικής αυτουργίας γι’ αυτά που οι ίδιοι υποκριτικά καταγγέλλουν. Επίσης, διακρίνει και κάποιους σπουδαιοφανείς που, έμμεσα, επιχειρούν να ενοχοποιήσουν το ποδόσφαιρο, ως άθλημα και ως παιχνίδι, για όσα περιστατικά βίας συμβαίνουν στα γήπεδα. Και οι μεν και οι δε, αναζητούν ευκαιρία να επιδείξουν τις γνώσεις τους ή να αποκαλύψουν την άγνοιά τους, επιδιώκοντας απλά και μόνο να εντυπωσιάσουν ή, μερικοί, να συγκαλύψουν πίσω από έναν άγονο καταγγελτικό λόγο την ενοχή από τη δική τους στάση και συμπεριφορά.
Τα περιστατικά της βίας στα γήπεδα δεν είναι τωρινά, ούτε παρατηρούνται μόνο στη χώρα μας. Αν θέλουμε να προσεγγίσουμε με υπευθυνότητα και να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα το φαινόμενο, πρέπει να παρακολουθήσουμε ιστορικά την εξέλιξή του, να εντοπίσουμε τις γενεσιουργές του αιτίες και να προγραμματίσουμε μακροπρόθεσμα τη θεραπεία του. Οποιαδήποτε ενδελεχής μελέτη οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα : δεν είναι ένοχο το ποδόσφαιρο, αφού το «αυγό του φιδιού» κυοφορείται σε άλλους χώρους και από εκεί μεταφέρεται και εκδηλώνεται στα γήπεδα. Και από τις συνθήκες που, σε κάθε εποχή, επικρατούν στην κοινωνία, εξαρτάται η «εκκόλαψη» και η γέννησή τους.
Πόσα παιδιά άραγε, σε πολύ μικρή ηλικία, τότε που εντυπώνονται με τρόπο ανεξίτηλο εικόνες και βιώματα, δεν πρωτογνώρισαν τη βία από τη συμπεριφορά των ενηλίκων στο άμεσο περιβάλλον τους, στην οικογένεια, στο σχολείο, στις συναναστροφές τους ; Και, ακόμη, δεν συνεπικουρούν σ’ αυτό τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως η τηλεόραση, « η μεγάλη μας αδελφή», προβάλλοντας συστηματικά και αναπαράγοντας φαινόμενα βίας εθίζοντας έτσι το κοινό τους, και πρώτα απ’ όλα τα παιδιά, στη βία, στη χυδαιότητα, στη φτήνια, ενώ την ίδια στιγμή εκπομπές που επιτελούν «παιδευτική» αποστολή και εκπέμπουν ευπρέπεια, ήθος, αυτοσεβασμό και σεβασμό του διπλανού, απωθούνται σε ζώνες χαμηλής θέασης ;
Τα φαινόμενα βίας δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Μιάς κοινωνίας που τα παρακολουθεί αμήχανη, δήθεν ανυποψίαστη και απόμακρη, σαν να μη την αφορούν ως σύνολο και ως συλλογική συνείδηση. Και παρότι αποτελεί αλήθεια, δεν αποτελεί δικαιολογία το ότι και η ίδια η κοινωνία υπήρξε θύμα αποπροσανατολισμού από τις ηγεσίες της που, μέχρι πριν λίγα χρόνια, την οδήγησαν να απορροφηθεί τελείως στον μικρόκοσμο των αναγκών του βιοπορισμού ή να διολισθήσει σε ένα ανηλεές και χωρίς όρια κυνήγι απληστίας και επίπλαστου ευδαιμονισμού.
Βέβαια, η οικονομική και κοινωνική συγκυρία που βιώνει τα τελευταία χρόνια και οι συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην ελληνική κοινωνία, με έντονα τα χαρακτηριστικά της συσσώρευσης αδιεξόδων, της άμβλυνσης της συλλογικής συνείδησης, της ανασφάλειας, της έκπτωσης ηθικών αξιών, της χαλάρωσης του θεσμού της οικογένειας, της δοκιμασίας της αντοχής του κοινωνικού ιστού, της έλλειψης (ή της σιωπής) πνευματικών ταγών, επιδεινώνουν τους δείκτες που συνεργούν σε βίαιες εκτονώσεις και σε υποχώρηση ιδανικών και ευγενών στόχων. Και τα γήπεδα, πράγματι, επιλέγονται ως ο πιο πρόσφορος χώρος εκδήλωσής τους, λόγω και των ειδικών συνθηκών (ανοικτός και μη ελεγχόμενος χώρος, ψυχολογία όχλου, δυσκολία εντοπισμού υποκινητών κλπ.) που το ευνοούν.
Και όταν έτσι έχουν τα πράγματα, οι αρμόδιοι φορείς σιωπούν και κρύβονται. Η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού άλαλη και παντελώς απούσα, με τον κ. Ανδριανό να υποδύεται τον αρμόδιο για θέματα αθλητισμού υφυπουργό. Οι ποδοσφαιρικές αρχές (ΕΠΟ, Σούπερ Λίγκα) άτολμες, αναποφάσιστες, χωρίς σχέδιο, όραμα και έμπνευση για το ποδόσφαιρο, με απαλλοτριωμένη υπέρ των «υψηλών» εξωθεσμικών κηδεμόνων τους την οποιαδήποτε ανεξαρτησία σκέψης και δράσης. Υποταγμένες σε σχέσεις υποτέλειας και εθελοδουλείας προς τα αφεντικά τους, αδυνατούν να αντιληφθούν την θεσμική τους υποχρέωση να εκπονήσουν και να ακολουθήσουν με συνέπεια ένα πρόγραμμα καλλιέργειας της φίλαθλης συνείδησης, κυρίως στις μικρές ηλικίες, και να αναζητήσουν πρότυπα από τους χώρους όλων των συντελεστών του αθλήματος, αθλητών, παραγόντων, διαιτητών, προπονητών, φιλάθλων προτείνοντάς τα για παραδειγματισμό και μίμηση.
Αποκρύπτουν συστηματικά την αλήθεια ή φροντίζουν να την «κουκουλώσουν» (βλ. πόρισμα Αντιεισαγγελέα Κορέα). Όμως, όταν η απόκρυψη της αλήθειας είναι συνειδητή, πρόκειται για δειλία και εθελοτυφλία. Αν επιπλέον υπάρχει δόλος και υστεροβουλία, για εξαπάτηση. Πάντως, την αλήθεια την βρίσκει κανείς μπροστά του, όσο κι αν την αποφεύγει, Ή, κάποια στιγμή, του την θυμίζουν οι υπόλοιποι. Σε όλους εκείνους -και δεν είναι λίγοι – που ακολουθούν την τακτική «όταν η αλήθεια είναι εναντίον μας, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια», απαντώ ότι « κανείς δεν είναι πιό τυφλός από αυτόν που δεν ενδιαφέρεται να δει».
Υστερόγραφο: Το ποδόσφαιρό μας είναι ένας «πολυασθενής». Πάσχει από πολλές και χρόνιες ασθένειες. Καμιά φαρμακευτική αγωγή δεν το σώζει πλέον. Καθώς οδεύει προς τον οριστικό θάνατο, αναρωτιέται κανείς μήπως αποτελεί λύση η αποσύνδεση από την ανώφελη μηχανική υποστήριξη που το συντηρεί στη ζωή και μαζί μ’ αυτό συντηρεί άθικτες και τις δομές εκείνες που το οδήγησαν σ’ αυτή τη μη αναστρέψιμη κατάσταση. Ένα είδος ευθανασίας, δηλαδή, που θα παρασύρει στον αφανισμό τις κατεστημένες νοοτροπίες και όλα ανεξαιρέτως τα πρόσωπα που ιδιοτελώς τις υπηρέτησαν. Δεν πειράζει αν μαζί με τα ξερά καούν και κάποια χλωρά. Αρκεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο, απαλλαγμένο πλήρως από το παρόν και το παρελθόν, υγιές και ελπιδοφόρο.
Κύριοι των κομμάτων , ιδού η Ρόδος..."