Είναι πασίγνωστες οι διαχρονικές και πολυεπίπεδες σχέσεις της οικογένειας Μητσοτάκη με την οικογένεια Μαρινάκη.
Όπως είναι επίσης πασίγνωστο ότι μέχρι πρότινος, μια από τις καλύτερες "συστατικές επιστολές" για να διοριστείς υπουργός, υφυπουργός ή γενικός γραμματέας στην κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη ήταν η "ευλογία" του Β.Μαρινάκη.
Τελικός κριτής στη Δημοκρατία όμως δεν είναι ούτε ο εκάστοτε πρωθυπουργός ούτε, πολύ περισσότερο, ένας από τους πολλούς επιχειρηματίες της Χώρας.
Είναι ο κυρίαρχος λαός ο οποίος, όσους μπαίνουν "ματιασμένοι" / "δεσμευμένοι" από την μπροστινή πόρτα στο Μαξίμου, σύντομα τους στέλνει σπίτι τους ταπεινωμένους, από την πλαϊνή.
Οι υποχρεώσεις (κακώς μεν αλλά) είναι "για να βγαίνουν" και κάποιες απ’ αυτές "βγήκαν", και εν πάση περιπτώσει "ό,τι βγήκε, βγήκε", διότι οι συνέπειες της πανδημίας στην κοινωνία είναι ήδη τεράστιες.
Ο τόπος έχει άμεση ανάγκη από ανθρώπους άξιους, ικανούς, ηθικούς και αδέσμευτους για να τον υπηρετήσουν.
Και αυτό είναι κάτι που γνωρίζει καλύτερα απ’ τον καθένα ο ίδιος ο Κ.Μητσοτάκης, που ξέρει τι τον περιμένει (προσωπικά) στη γωνία.
Όταν σύντομα κοιτάξει γύρω του να βρει τους (κατάλληλους) "νέους του αρωγούς", αυτοί που δεν θα είναι "του Μαρινάκη ή του οποιουδήποτε", θα είναι πολύ λίγοι.
Γι’ αυτό και η αξία τους στο πολιτικό χρηματιστήριο εκτινάσσεται μέρα με την μέρα και είναι περιζήτητοι σε όλο το πολιτικό φάσμα αλλά και αλλού, σε αντίθεση μ’ αυτούς που πρόθυμα ξεπουλήθηκαν και ξεφτιλίστηκαν για μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα και δεν τους θέλει πλέον κανείς.
Όνομα και μη χωριό.