Του Φ. Συρίγου
Aπό την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία"
Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος δεν έγινε δεκτός με ανοιχτές αγκάλες ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού.
Και ήταν φυσικό αυτό, γιατί η «φυλή του ποδοσφαίρου» έχει μάθει να αναγνωρίζει μόνο προσωπικότητες σαν τον Κόκκαλη, τον Πατέρα και τον Μπέο! Επιπλέον σε σχέση με τους Βαρδινογιάννηδες (στους οποίους έκανε την τιμή), υπάρχει από παλιά στον κόσμο μια βαθιά ριζωμένη καχυποψία. Ενας ακόμα «τσάτσος» λοιπόν, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, δεν έχει και μυρωδιά από ποδόσφαιρο;
Ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού προσπαθώντας να δώσει το στίγμα του, μίλησε για εξυγίανση και όχι για κάθαρση, όπως πριν περίπου 20 χρόνια στο Ειδικό Δικαστήριο. Ο,τι και αν εννοεί πάντως, το βέβαιο είναι ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει «βρόμικο '89». Γιατί απλά είναι βρόμικη η κάθε του μέρα, η κάθε του ώρα, η κάθε στιγμή του.
Ας πάρουμε ως παράδειγμα τη συνεδρίαση της «Σούπερ Λιγκ» την περασμένη Δευτέρα. Η πιο αλλοπρόσαλλη συμμαχία που είδαμε ποτέ: Ολυμπιακός, Ξάνθη, Αρης, Βόλος και από κοντά Πατέρας και Βγενόπουλος, δηλαδή η αντιπολίτευση στον πολυμετοχικό Παναθηναϊκό. Εκλεκτός τους για τη προεδρία της Ενωσης ο Θ. Κανελλόπουλος, άνθρωπος των Βαρδινογιάννηδων που πήγε με τον Κόκκαλη και έγινε πρόεδρος της αμαρτωλής ΕΠΑΕ. Αυτός φυγάδευσε αναίμακτα τον Γκαγκάτση από την ΕΠΟ με αντάλλαγμα (όπως λένε...) μια θέση στην ΕΟΕ. Νομιμοποιήθηκε στις νέες του επιδιώξεις μέσα από την αντιπροεδρία του Ολυμπιακού Βόλου, που απλόχερα του παραχώρησε ο Μπέος -ιδεολογικός ηγέτης της παράταξης. Αδελφός του (άσχετο αυτό) είναι ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου που εποπτεύει τις έρευνες για τα στημένα ματς στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στα οποία φέρεται ότι έχει εμπλακεί και ο Ολυμπιακός Βόλου!
Ο Κωνσταντόπουλος, λοιπόν, έχει πολλή δουλειά. Αυτού του είδους όμως και όχι σε σχέση με το αν θα πάρει ή όχι και του χρόνου το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός, που εν πάση περιπτώσει, έτσι όπως διαμορφώνονται οι συσχετισμοί, θα μπορέσει να το κατακτήσει μόνο αν αποδειχθεί ασυγκρίτως καλύτερος από τους άλλους διεκδικητές. Αλλά και πάλι βλέπουμε...
Και εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οχι για τον Κωνσταντόπουλο, αλλά για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, που ήλθε σε σύγκρουση με τον οργανωμένο κόσμο του Παναθηναϊκού, όταν έδιωξε τον πρόεδρο των τίτλων, Ν. Πατέρα και τώρα αντί να εγκαθιδρύσει μια «πράσινη αυτοκρατορία», όπως διακαώς θα επιθυμούσαν οι οπαδοί, αυτός κοιτάζει πώς θα αλλάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο, για να το φέρει πιο κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο Τζίγγερ δεν ανήκει στη «φυλή του ποδοσφαίρου». Είναι ένας κανονικός άνθρωπος, ένας νορμάλ επιχειρηματίας, ο οποίος δεν εννοεί να επενδύει στον οπαδισμό και το παρασκήνιο, ούτε και να εξαρτάται από τα πάσης φύσεως λαμόγια που κάνουν χρυσές δουλειές στις πλάτες των αφεντικών του ποδοσφαίρου.
Ο Τζίγγερ, όταν θα βγαίνει η «χοντρή να τραγουδήσει», θέλει να είναι όλα στην εντέλεια, όπως ακριβώς συμβαίνει στην Αγγλία, την Ισπανία και την υπόλοιπη πολιτισμένη Ευρώπη. Μόνο έτσι το ποδόσφαιρο έχει ενδιαφέρον γι' αυτόν -ίσως και γιατί εκτός των άλλων, τα λεφτά που μπορεί να έλθουν θα είναι σίγουρα περισσότερα. Γι' αυτό ακριβώς και οι τίτλοι που κατακτήθηκαν φέτος με «κανόνες Κόκκαλη» δεν του λένε τίποτα. Παρ' ότι βέβαια ο Κόκκαλης απλά αντέγραψε τον Παναθηναϊκό του '80 και του '90...
Οταν, λοιπόν, πήγε ο Βγενόπουλος (με τον Πατέρα πίσω του...) και του ζήτησε να πουλήσει, ο Τζίγγερ είχε δύο επιλογές. Ή να δώσει τον Παναθηναϊκό και στα μάτια του κόσμου να γίνει «ρόμπα», ή να τον κρατήσει και να πολεμήσει για τις απόψεις του. Επέλεξε το δεύτερο και μετά φώναξε τον Κωνσταντόπουλο για να βγει μπροστά και να δώσει το στίγμα.
Ο δρόμος και των δύο δεν θα είναι εύκολος. Οχι μόνο γιατί απέναντί τους θα συσπειρωθούν όσοι κινδυνεύουν να χάσουν τους ρόλους τους, αλλά και γιατί και ο κόσμος του Παναθηναϊκού, που διψάει μόνο για τίτλους, είναι αμφίβολο αν θα δείξει την απαιτούμενη κατανόηση και υπομονή, έχοντας απέναντί του δύο «πουθενάδες» κατά τη σκληρή ποδοσφαιρική διάλεκτο. Ο ένας από τους οποίους, μάλιστα, χρόνια τώρα, δεν δείχνει διατεθειμένος να του κάνει τα κέφια.