Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Tο ποδόσφαιρό μας είναι «διαρκώς μελλοθάνατο».
Όμως (όπως και η Ελλάδα) «ποτέ δεν πεθαίνει».
Λύση υπάρχει.
Είναι η αυτοκάθαρση.
Αρκεί να την συναποφασίσουν αυτοί που δημιουργούν το πρόβλημα.
Και, βλέποντας το δάσος και όχι το δέντρο μόνο, να συμπράξουν στη δημιουργία δύο αναγκαίων προϋποθέσεων.
Πρώτη, το ποδόσφαιρό μας, με τα θεσμικά του όργανα να θελήσει να θωρακιστεί με πλήρεις και αυστηρούς κανονισμούς και με αξιόπιστα όργανα επιβολής και ελέγχου της απαρέγκλιτης εφαρμογής τους προς όλες τις κατευθύνσεις ανεξαίρετα.
Και, δεύτερη, οι μεγαλοπαράγοντες, αποκηρύσσοντας το δεσποτικό μοντέλο της μονοκρατορίας, που οδηγεί σε απληστία και ψευδαίσθηση μεγαλείου, να κατανοήσουν ότι στον επαγγελματικό αθλητισμό, το όφελος του πρωταγωνιστή σε δόξα, αίγλη, ισχύ, αλλά και (γιατί όχι;) σε θεμιτό οικονομικό κέρδος, έχει ουσιαστικό και ανατροφοδοτούμενο αντίκρισμα, μόνον όταν κατακτιέται σε υγιές και συναγωνιστικό περιβάλλον.
Δύσκολα πράγματα, θα μου πείτε.
Όμως, κατά τη γνώμη μου, μόνο έτσι θα ανασυρθεί το ποδόσφαιρό μας από το τέλμα της τοξικότητας στο οποίο έχει βυθιστεί.
Μέχρι τότε, αν και όποτε συμβούν αυτά, η ελπίδα θα παραμένει εξόριστη στο νησί της ουτοπίας...