Εξειδικευμένος συνεργάτης της στήλης σχολιάζει χθεσινή ανάρτηση (https://share.google/CgoisUntkvXaGaKvV):
Αξιολόγηση είναι η διαδικασία συλλογής δεδομένων μέσω της οποίας χρησιμοποιώντας κάποια κριτήρια αποδίδουμε αξία σε κάτι, δηλαδή εκφράζουμε αξιολογική κρίση.
Για να είναι αποδεκτή στους αξιολογούμενους μια αξιολογική διαδικασία πρέπει να είναι αντικειμενική.
Στον οργανισμό της Διαιτησίας τα κριτήρια είναι θεσπισμένα από την UEFA και αναφέρονται στον Κανονισμό και επιβάλλεται σε κάθε Ομοσπονδία μέλος να είναι απόλυτα εναρμονισμένα.
Μερικά εξ αυτών είναι : Οι βαθμολογίες των Παρατηρητών, ο βαθμός δυσκολίας των αγώνων, το επίπεδο ετοιμότητας στις αγωνιστικές δοκιμασίες, οι γραπτές δοκιμασίες πάνω στον Κανονισμό, η ηλικία και οι προοπτικές εξέλιξης, η προσωπικότητα του διαιτητή κ.α.
Τα παραπάνω κριτήρια ανήκουν στο φάσμα της αντικειμενικής κρίσης και πρέπει να εφαρμόζονται με οριζόντια και καθολική διάθεση στους αξιολογούμενους.
Το σημαντικότερο όλων είναι η απόδοση του διαιτητή στον αγωνιστικό χώρο στο σύνολο του και η δίκαιη αποτύπωση της βαθμολογίας από τους Παρατηρητές.
Όταν όμως υπάρχουν φαινόμενα όπου Παρατηρητές κρίνουν Διαιτητές από την ίδια Ένωση, όταν Παρατηρητές είναι δημιουργήματα φωτογραφικών διατάξεων του Κανονισμού γιατί δεν τηρούν τα τυπικά προσόντα, όταν οι ίδιοι Παρατηρητές αξιολογούν την ίδια ποδοσφαιρική χρονιά 3-4 φορές τον ίδιο Διαιτητή και δεν υπάρχει κυκλικότητα κρίσης τότε υπάρχουν στρεβλώσεις….
Στην αξιολόγηση των Παρατηρητών λαμβάνεται υπόψη η δυνατότητα και ικανότητα της Περιγραφικής ανάλυσης και βαθμολογικής ακρίβειας σύμφωνα με την αξιολογική κλίμακα;
Η αξιολόγηση των Εκπαιδευτών λαμβάνει υπόψη την ικανότητα μετάδοσης της γνώσης αυτών και την ικανότητα διατήρησης του ενδιαφέροντος από τους μαθητευόμενους με σκοπό την εμπέδωση της γνώσης;
Η μετάδοση της γνώσης προϋποθέτει να κατέχει ο Εκπαιδευτής την «τέχνη του διδάσκειν», την εμπειρία, τη γνώση του Κανονισμού καθώς και την προσπάθεια βελτίωσής του.
Η δια ζώσης διδασκαλία πρέπει να είναι συχνότερη της σύγχρονης & ασύγχρονης διδασκαλίας και ιδιαίτερα στις ΕΠΣ.
Νομίζω πως εδώ υπάρχει τέλμα.
Στις αγωνιστικές δοκιμασίες υπάρχει διαφάνεια , ισονομία, αμεροληψία, αντικειμενική κρίση και αντιμετώπιση;
Οι Γραπτές δοκιμασίες και τα Video test βαθμολογούνται και από ποιους;
Επειδή οι ετήσιες αξιολογήσεις των Διαιτητών-Βοηθών-Παρατηρητών και Εκπαιδευτών αποτελούν την πεμπτουσία και την κορυφαία πράξη μιας διοικητικής παρουσίας και εδραιώνουν το κλίμα πίστης, σεβασμού, και εμπιστοσύνης των αξιολογούμενων, που θα έχει ως αποτέλεσμα την προσπάθεια ανάπτυξης της αξιοσύνης και των δεξιοτήτων τους, πρέπει να είναι αποτέλεσμα ενδελεχούς ανίχνευσης των ικανότερων και όχι των μέτριων που στηρίζονται και έχουν ως κριτήρια τους την «τσιγγάνικη διάθεση & αναζήτηση στηριγμάτων στους αθέατους Γαλαξίες των».
Οφείλουν οι ΕΔ να επενδύσουν στον άνθρωπο διαιτητή με τις αστοχίες του και τις λανθασμένες προσεγγίσεις του, που δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι συνεχόμενες και επαναλαμβανόμενες.
Και αυτό πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τους ασκούντες διοίκηση – διαχείριση.
Η πυραμίδα δημιουργίας σε κάθε οργανισμό ξεκινά από χαμηλά. Στον οργανισμό της Διαιτησίας φαίνεται πως πάνε μάλλον ανάποδα….
Η διοικητική συμμετοχή και παρουσία σε κάποιο όργανο εκτός από την «προσωπικότητα διαιτητή υψηλού κύρους» πρέπει να ενισχύεται και με άλλες παραμέτρους , μορφωτικού επιπέδου, διαχειριστικής ικανότητας, έξωθεν καλής μαρτυρίας ,οριζόντιας αξιολογικής κρίσης .
Αλήθεια ως Διοικητικός Παράγοντας- Αξιολογητής ή ως Παρατηρητής- Αξιολογητής πως θα απολογηθείς στη συνείδησή σου όταν με αβάσταχτη ελαφρότητα ενισχύεις και επιβραβεύεις τον μέτριο ή μέλη της διαιτητικής οικογενειοκρατίας δίνοντας μάλιστα πολλαπλές ευκαιρίες (εκτός αν υπάρχει άγραφο κριτήριο ) και καθιστάς στάσιμο αυτόν που μόχθησε αλλά σύμφωνα με τον Κανονισμό και τις αξίες της δικαιοσύνης και της ισονομίας και της αξιοπρέπειας;
Το πιο σημαντικό όμως με την μη εφαρμογή των κριτηρίων αξιολόγησης, αλλά και την μη τιμωρία είναι η ενδυνάμωση και η λογική της Αρνητικής ενίσχυσης στους διαιτητές.
Αρνητική ενίσχυση δρομολογείς και στους επόμενους για το ότι αρνητικό κι αν κάνουν θα είναι στο ανέγγιχτο, στο απυρόβλητο και αντιθέτως θα επιτυγχάνουν τη δρομολόγηση επίτευξης των στόχων τους.
Είναι το χειρότερο μάθημα στη λογική της ανάπτυξης, της προοπτικής, της εμπέδωσης της αξιοκρατίας.
Ίσως είναι η εποχή του «σώπα και μη μιλάς» …..Το σώπα και μη μιλάς όμως ταιριάζει στο να απολαύσεις ένα τραγούδι, μια μελωδία μια παράσταση…..και όχι στο να δημιουργήσεις μια αφύπνιση και όχι στο να δημιουργήσεις μια άλλη νοοτροπία, διαχείριση μέσα από δημιουργικές και αξιακές προσπάθειες.
Κι ο αγώνας παράσταση είναι που πρέπει να γαληνεύει την ψυχή και τα πάθη κι ο διαιτητής γρανάζι της παράστασης είναι, που κάποιες φορές μπορεί να την οδηγήσει και σε «τραγωδία»
Οι άνθρωποι είναι αυτοί που γιγαντώνουν τους θεσμούς και τους κάνουν ελκυστικούς.
Άνθρωποι όμως που θα εμπνέουν σεβασμό , προοπτική ισονομίας, δίκαιης και αμερόληπτης κρίσης.
Δυστυχώς οι νέοι που πιθανώς θα σκεφτόταν να ενταχθούν στο «οικοσύστημα της διαιτησίας» έχασαν την εμπιστοσύνη τους και καμιά «Επιτροπή Σωτηρίας & Ένταξης Νέων Διαιτητών» δεν θα μπορέσει να τους προσελκύσει, απλά γιατί δεν μπορεί να τους δημιουργήσει να τους εμπνεύσεικανένα « σύνορο να περπατούν» κανένα «όραμα να αντισταθούν» και κανένα «όνειρο να κρατηθούν»
Στο ορατό αύριο φαίνεται η «ερημοποίηση» του οικοσυστήματος εκτός κι αν την ύστατη στιγμή υπάρξει η επιφοίτηση…