Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Στις 17 Μαρτίου του 2023, λίγες μέρες μετά το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και μετά από όσα είχαν μεσολαβήσει μέχρι τότε, σας έστειλα, περιέλαβα το παρακάτω σημείωμα:
"Ρείθροις δακρύων" ( από την "Άννα Κομνηνή" του Καβάφη )
Δεν κρατήθηκε -λέει- ο Καραμανλής ο Γ΄ ( της "Δυναστείας"...) και έκλαψε. Το δάκρυ του "περιέτεγξε"τις οθόνες μας. Και, επιστρέφοντας στην Αθήνα, υπέβαλε την παραίτησή του, αναλαμβάνοντας την "πολιτική ευθύνη" για τα "διαχρονικά λάθη του ελληνικού κράτους και του πολιτικού συστήματος".
Δεν θέλω να τον αδικήσω, αμφισβητώντας την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα στην εκδήλωση των συναισθημάτων του. Άλλωστε, μπροστά στο σκηνικό αυτής της τραγωδίας, ήταν πολύ φυσιολογική, ανθρώπινη, αναμενόμενη.
Όμως, για την "πολιτική ευθύνη" και την "παραίτηση"...Θα του έβγαζα το καπέλο, αν δήλωνε "οριστική παραίτηση" από την πολιτική. Αυτό θα σήμαινε (σίγουρα) ευθιξία. Και μόνον έτσι θα έμενε στην ιστορία. Αλλιώς, αν τον δούμε μεθαύριο και πάλι υποψήφιο, και πάλι βουλευτή, και πάλι Υπουργό (από ευθιξία, ίσως σε άλλο Υπουργείο), και -ίσως, αν οι συνθήκες στο εσωτερικό της δεξιάς πολυκατοικίας το ευνοήσουν- υποψήφιο Αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, τότε ο κάθε υποψιασμένος (και εγώ, μεταξύ τους) θα θεωρήσει πως το "δάκρυ" ήταν (και) εγγραφή υποθήκης για το πολιτικό του μέλλον.
Σας το θυμίζω σήμερα, δυο χρόνια μετά, με τη διευκρίνιση ότι ασφαλώς δεν επιχαίρω με τις εξελίξεις επί του θέματος, τώρα που …ο καιρός που φέρνει τα λάχανα, έφερε και τα παραπούλια…