Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Ο καθένας μας κρύβει μέσα του κι έναν δαίμονα. Που συχνά βγαίνει από τα σώψυχά μας όπου κουρνιάζει, καραδοκώντας να βρει μια αφορμή για να ξεπροβάλει και να μας κουνήσει αυστηρά το δάχτυλο.
Ο δικός μου ο δαίμονας βρήκε (και πάλι) την ευκαιρία να καλέσει σε μονομαχία τον άλλο μου εαυτό, τον καλοπροαίρετο.
Με ύφος που μαρτυρούσε απόλυτη βεβαιότητα πως όσα θα μου έλεγε ήταν η πραγματικότητα και πετώντας μου κατάμουτρα την ατάκα «κανείς δεν είναι πιο τυφλός από αυτόν που δεν θέλει να δει», άρχισε να αγορεύει : «Καλά, δεν βλέπεις; Ποιοι είναι αυτοί οι περιβόητοι μεγαλομέτοχοι στις μεγάλες ομάδες του ποδοσφαίρου μας; Και πώς λειτουργούν σαν αφεντικά και «επενδυτές»; Και σε τί τάχα επενδύουν; Ε, λοιπόν, να σου πω εγώ» και συνέχισε, με ένα βλέμμα που έδειχνε απορία ανάμεικτη με συγκαταβατική συμπάθεια:
«Επιχειρηματίες είναι που δεν αρκούνται στη δύναμη της επιχείρησής τους και, άπληστοι καθώς είναι, απλώνουν τα δίχτυα τους όπου χρειάζεται, με σκοπό τον έλεγχο της εγχώριας εξουσίας, σε όλα τα επίπεδα. “Αλισβερίσι”με το Δημόσιο (δημόσια έργα κλπ.), παραγωγή-εμπορία δημόσιων αγαθών (καύσιμα, ενέργεια), τύπος/ΜΜΕ (εφημερίδες, τηλεοπτικοί σταθμοί), καλές σχέσεις με την Εκκλησία, “κοινωνικό πρόσωπο” με αγαθοεργίες και φιλανθρωπικά ιδρύματα.Και, απαραιτήτως, μια ποδοσφαιρική ομάδα με πολυπληθή λαό-οπαδό, που γίνεται ασπίδα και προσωπικός στρατός, αν εκμεταλλευτείς την αφοσίωσή του στην ομάδα, πράγμα εύκολο, αφού έχεις όλα τα παραπάνω μέσα για να ελέγχεις και να χειραγωγείς τον ψυχισμό του. Αυτά είναι το κοινά στοιχεία του προφίλ τους. Και όποιο από αυτά δεν το είχαν, φρόντισαν να το αποκτήσουν. Τώρα δεν τους ξεφεύγει τίποτε. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόμματα, μεγάλες και μικρές εξουσίες, κεντρικές και τοπικές, όλοι και όλα υπό υπαγόρευση και κηδεμονία».
Η τελευταία του ερώτηση, μάλλον προσχηματική, ήταν : «Τι δεν καταλαβαίνεις, ρε;». Κι αυτή τη φορά μου φάνηκε πως το βλέμμα του δεν είχε μόνον απορία, είχε και κάτι σαν οίκτο.
Εκείνος (ο δαίμονας), χωρίς να περιμένει απάντηση, δείχνοντας θυμωμένος, ξαναγύρισε για να κουρνιάσει μέσα μου. Κι εγώ, ο «βολικός», πρόλαβα μόνο να ψελλίσω : «Μπα, υπερβολές, δε νομίζω να είναι έτσι τα πράγματα». Και κίνησα πάλι για το καλύβι μου, στο νησί της ουτοπίας, όπου χρόνια τώρα ζω εξόριστος…