Στις μέρες του κορωνοϊού ανακαλύψαμε την έννοια του social distancing, της κοινωνικής "αποστασιοποίησης", ως ασπίδας κατά του θανατηφόρου ιού.
Όμως στην Ελλάδα του "ό,τι αρπάξει ο κώλος" και της στρεβλής "μαγκιάς", κάποιοι αδυνατούν ακόμα να καταλάβουν την έννοια της κοινωνικής ευθύνης (social responsibility).
Με σημείο εκκίνησης μια συμπλεγματική συναίσθηση στέρησης που τους προκαλεί δίψα (πολυδιψία!) για "καταξίωση" πάση θυσία, κάποιοι πορεύτηκαν εφαρμόζοντας έναν και μόνο ηθικό και "νομικό" κανόνα:
Ότι δεν υπάρχουν κανόνες.
Και αυτοί και οι όμοιοί τους καταδίκασαν, έτσι, την Ελλάδα στην ατιμωτική τιμωρία των "μνημονίων συνεννόησης" και του παγκόσμιου διασυρμού και χλευασμού.
Αποτελούν "καταδικασμένα" απολιθώματα μιας περιόδου που η Ελλάδα θέλει να ξεχάσει, όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Ας ελπίσουμε ότι το νέο ξεκίνημα που εκ των πραγμάτων θα πρέπει να γίνει, θα γίνει με όρους κοινωνικής ευθύνης.
Όπου, το να είσαι ιδιοκτήτης και πρόεδρος μια ποδοσφαιρικής ομάδας για παράδειγμα, θα σημαίνει μεταξύ άλλων ότι έχεις τη στοιχειώδη υποχρέωση να μην αφήνεσαι, για βιοποριστικούς λόγους και από "ψώνιο", να πετάς σαν φτερό στον άνεμο, χωρίς αρχές και αξίες.
Αυτό, λέγεται και leading by example.
Από το χαμηλότερο επίπεδο, αυτό του λαϊκού και ταπεινού ποδοσφαίρου, ως το ψηλότερο, των πνευματικών και πολιτικών ταγών της κοινωνίας.