Η ανάλυση για την καμένη γη της ελληνικής διαιτησίας (http://dikisports.blogspot.com/2021/11/blog-post_258.html?m=1), μας πήγε τουλάχιστον μια τριετία πίσω.
Έγραφε προφητικά τον Ιούνιο του 2018 ο πρώην ΓΓΑ Γιώργος Λυσαρίδης:
" Με ανησυχεί βαθύτατα ο συνεχής ακρωτηριασμός των αρμοδιοτήτων της ΕΠΟ και η υπερσυγκέντρωση αρμοδιοτήτων από την καθόλου τιμητική ξένη «επιτροπεία». Δείχνει πως ήλθε για να μείνει και όχι για να βοηθήσει σε ένα μεσοδιάστημα θεσμικής εξομάλυνσης του ποδοσφαίρου στη χώρα μας. Μου θυμίζει τη θεωρία «του γύψου». Και, ακόμη, ότι πάντοτε οι εξουσίες που επιβάλλονται με την επίκληση/πρόφαση της κάθαρσης από προηγούμενες αμαρτίες, καταρρέουν οι ίδιες από τα δικά τους ανομήματα
" H μετάκληση ξένου διαιτητή για τον τελικό κυπέλλου πρόσφερε μιά προσωρινή αποσυμπίεση, όντως χρήσιμη. Αλλά ανοίγει την κερκόπορτα για καταχρηστική επανάληψη και καθηλώνει την ελληνική διαιτησία σε πορεία χαμηλών πτήσεων. Επιπλέον, αποτελεί αντίφαση και παραδοχή αποτυχίας της ξένης επιτροπείας, καθώς εμφανίζεται να ακυρώνει η ίδια τη στήριξη και αναβάθμιση της εγχώριας διαιτησίας, την οποία επαγγέλθηκε".