Στην Ελλάδα ο δρόμος από τη λήθη μέχρι την αιωνιότητα απέχει όσο το πάτημα ενός πλήκτρου.
Παράδειγμα οι δύο φετινοι θάνατοι ανθρώπων της οικογένειας του Άρη.
Νίκος Τσουμάνης και Άλκης Καμπανός υπήρξαν θύματα του ποδοσφαιρικού θυσιαστηρίου για διαφορετικές αιτίες.
Όμως ο θάνατος (αυτοκτονία) του ποδοσφαιριστή θάφτηκε επιμελώς από τους νεκροθάφτες της μπάλας και του πληκτρολογίου για ευνόητους λόγους , αντίθετα με τον θάνατο (δολοφονία) του νεαρού φιλάθλου που δικαίως στη μνήμη του διοργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις,γίνονται συνεχείς ονοματοδοσίες θυρών, οδών κλπ.
Ο επίσημος Άρης θυμήθηκε τον Τσουμάνη μόνο για να πανηγυρίσει που γλίτωσε τα λεφτά που του "έφαγε" η αδηφάγος ΠΑΕ.
Εκτός κι αν το σώσει με κάποια δωρεά 31 χιλ. ευρώ στη μνήμη του.