Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Εξήντα ημέρες από τον τραγικό χαμό του Άλκη Καμπανού και αφού, μετά την -με (αχρείαστο) στομφώδη τρόπο- ανακοίνωση των κυβερνητικών «μέτρων καταπολέμησης της οπαδικής (;) βίας», άνοιξε ένας νέος κύκλος περιστατικών ακραίας βίας με αφορμή (πρόσχημα) την οπαδική προτίμηση, επανέρχεται αδυσώπητο το ερώτημα «πότε επιτέλους και το δικό μας ποδόσφαιρο, το ελληνικό, θα εκπολιτιστεί». Πότε, δηλαδή, θα πάψουμε,
- να βλέπουμε και να διαβάζουμε με τα γυαλιά του οπαδού
- να θεωρούμε μισητούς εχθρούς τους οπαδούς όλων των άλλων ομάδων
- να ανεχόμαστε στην κερκίδα τον διπλανό μας να βρίζει χυδαία κατά πάντων
- να μην αποδεχόμαστε ποτέ ότι ο αντίπαλος ήταν πιό καλός ή, έστω, πιό τυχερός
- να «απαιτούμε» από την ομάδα μας να κερδίζει πάντοτε, αλλιώς μάς προδίδει
- να θεωρούμε «στημένο» κάθε παιχνίδι που χάνει η ομάδα μας
- να θεωρούμε «ανθρώπινο λάθος» κάθε λάθος που ευνοεί την ομάδα μας
- να φθονούμε κάθε άλλη ομάδα όταν σημειώνει «εθνική» επιτυχία
- να «απολαμβάνουμε» ανταλλαγές αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μοιάζουν με «πολεμικά ανακοινωθέντα», προς κολακεία των εκατέρωθεν «στρατών»
- να, να, να, ...
Μα, το ποδόσφαιρο είναι ο καθρέφτης όπου καθρεφτίζεται η ίδια η κοινωνία μας. Και όταν η κοινωνία είναι (σε όποιον βαθμό) απαίδευτη (=απολίτιστη), τότε και το είδωλό της στον καθρέφτη, δηλαδή το ποδόσφαιρο, θα είναι κι αυτό (στον ίδιο βαθμό) απαίδευτο (=απολίτιστο).
Ας είμαστε όμως αισιόδοξοι. Θα τα καταφέρουμε όλα τα παραπάνω, όταν θα πάψουμε,
- να σταθμεύουμε το αυτοκίνητό μας στις «θέσεις αναπήρων»
- να πετάμε «στη ζούλα» από το παράθυρο του αυτοκινήτου μας ό,τι μας περισσεύει
- να επιδιώκουμε, με κουτοπονηριά, να πλασαριστούμε σε καλύτερη θέση, όταν είμαστε «στην ουρά», παραβιάζοντας την προτεραιότητα κάποιων «αφελών»
- να την «κοπανάμε» όταν, καθώς ξεπαρκάρουμε, κάνουμε ζημιά στο μπροστινό αυτοκίνητο
- να βάζουμε στην τσέπη ό,τι παραπανίσιο μάς επιστρέφουν για ρέστα, από λάθος
- να ψάχνουμε «μπάρμπα στην Κορώνη» για κάθε πρόστιμο, κλήση τροχαίας κλπ.
- να υπάρχει πάντοτε κάποιος «μπάρμπας στην Κορώνη», πρόθυμος να μας το σβήσει
- να περνάμε «με κόκκινο», απλά γιατί ο δρόμος δεν έχει κίνηση
- να μιλάμε ασταμάτητα στο κινητό μας, στο αστικό, σε επήκοο όλων των συνεπιβατών
- να αφήνουμε τα ανεπιθύμητα σκουπίδια μας στην πόρτα του παραδιπλανού
- να, να, να, ...
Μέχρι τότε, ας κάνουμε λίγη υπομονή. Αιωνιότητα είναι, θα περάσει...Άλλωστε, όπως λέει κι ο ποιητής (Χρήστος Κατσιγιάννης) «Tι κι αν φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί της σκάλας...Ας μην τα παρατάμε. Έλληνες είμαστε, διάολε. Θα φτιάξουμε σκαλιά πιό κάτω κι άλλα...».