Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Το ποδόσφαιρο, στην κορυφή (μόνιμα) της δημοφιλίας ανάμεσα σε όλα τα αθλήματα, αρνείται πεισματικά την ενοχή του (ή αναζητά τη χαμένη του αθωότητα) απέναντι σε αυτούς (υπάρχουν και τώρα) που το λοιδορούν ως αφόρητα αγοραίο και ως «όπιο του λαού».
Ασφαλώς, βέβαια, όπως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα τόσο μαζική, το ποδόσφαιρο περιέχει δυναμική τόσο για το καλό όσο και για το κακό.
Η ουσία είναι, ποιος και με ποιον τρόπο ελέγχει αυτή τη δυναμική, προς τα πού την κατευθύνει, στην υπηρεσία τίνων συμφερόντων τη διαθέτει.
Φταίει όσο φταίει και η μορφίνη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θαυματουργό αναλγητικό, αλλά και ως επικίνδυνο ναρκωτικό.
Όμως, παρότι υπάρχουν «επιτήδειοι» που προωθούν με δόλιες μεθόδους τα έκνομα συμφέροντά τους μέσω και του ποδοσφαίρου, στα μάτια του κόσμου το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι και ως άθλημα, είναι εντελώς αθώο.
Όποιος αμφισβητεί αυτή την αθωότητα, ας κάνει ένα πείραμα : ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά. Και, αμέσως μετά, ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο…
Συμπέρασμα:
Το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα παιχνίδι. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μια φυγή από τον ζόφο της καθημερινής πραγματικότητας, μια από τις ελάχιστες μορφές κοινωνικής μέθεξης, όπου αναπληρώνεται η χαμένη στην υπόλοιπη ζωή κοινωνικότητα και ακυρώνονται ταξικές και άλλου είδους διακρίσεις.
Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπομπερζέ : «Ποδόσφαιρο, το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα στον κόσμο», το αποτυπώνει περίφημα…