Ανοίγει δύσβατους δρόμους αυτή η υπόθεση των πειθαρχικών διώξεων για τις δυσμενείς κρίσεις σε θέματα διαιτησίας.
Ηδη ο Λουτσέσκου, ο Κούγιας και ο Καραπαπάς έχουν τιμωρηθεί για τέτοιες δηλώσεις. Το έναυσμα για το νέο μέτρο έδωσε η επίθεση κατά Τζήλου ώστε να προστατευθούν με αυτόν τον τρόπο οι διαιτητές.
Σε πρώτο χρόνο το πειθαρχικό μέτρο φαίνεται σωστό. Ομως οι ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς και οι αθλητικοί δικαστές προβληματίζονται για το τι ακριβώς αποτελεί δυσμενή κρίση, τη στιγμή που υπάρχει το αναφαίρετο δικαίωμα της κριτικής από τον καθένα.
Δηλαδή αν ένας παράγοντας ή ένας προπονητής ή ακόμη κι ένας ποδοσφαιριστής θελήσουν να ασκήσουν καλοπροαίρετη κριτική στο διαιτητικό σφάλμα, αυτό είναι δυσμενής κρίση; Είναι δυσδιάκριτη η κρίση που πρέπει να τιμωρηθεί και η κρίση που γίνεται μέσα στο πνεύμα μιας πολυφωνίας και ελεύθερης κριτικής.
Υπάρχει κι ένα άλλο πρόβλημα: Πως μπορεί να αντιληφθεί ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας ποια είναι ακριβώς η θέση μιας ΠΑΕ, τη στιγμή που οι περισσότερες συνηθίζουν να εκπροσωπούνται από «κύκλους», από «διαρροές» και από «επίσημες θέσεις» που ουδέποτε αναρτώνται στην ιστοσελίδα τους;
Στο παρελθόν ο Ολυμπιακός τιμωρήθηκε για διαρροή, ενώ υπάρχει και το παράδειγμα ενός αστικού δικαστηρίου, όπου ο ανακριτής Γιώργος Ανδρεάδης αποφάσισε να ασκήσει το έννομο δικαίωμά του. Κατέθεσε αγωγή σε βάρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, η οποία ισχυρίστηκε ότι η «επίσημη θέση» δεν προέρχονταν από την ίδια, αλλά από δημοσιογραφικούς κύκλους! Ως επιχείρημα η ΠΑΕ Ολυμπιακός χρησιμοποίησε το γεγονός ότι αυτή η «επίσημη θέση» δεν είχε αναρτηθεί ποτέ στην ιστοσελίδα της ομάδας. Όμως το δικαστήριο καταδίκασε τον Ολυμπιακό, δεχόμενο την άποψη του ανακριτή διαφθοράς.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως οι διώξεις του ποδοσφαιρικού εισαγγελέα για θέματα κριτικής της διαιτησίας θα χάσουν τη δυναμική τους αν γίνονται συνεχώς και αδιακρίτως. Πρέπει να είναι λελογισμένες και να γίνονται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μη φέρνουν στη δύσκολη θέση τους αθλητικούς δικαστές να τις απορρίπτουν.