Του Λάκη Σημαιοφορίδη, δικηγόρου, πρώην διεθνούς ποδοσφαιριστή και πρώην προέδρου του ΠΣΑΠ
Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρακολουθώ το άθλημα που από μικρό παιδί αγάπησα και ευτύχησα να το υπηρετήσω ως ποδοσφαιριστής, αλλά και ως δικηγόρος, δηλαδή το ποδόσφαιρο και κυριολεκτικά έχω χάσει τον… προσανατολισμό μου. Η αφορμή μου δόθηκε από τα τεκταινόμενα και από το καλοκαίρι, αλλά και πριν, στο χώρο της ΕΠΟ, της Super League και της Super League 2, από την αρχή της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου. Κυριολεκτικά έχασα τον «μπούσουλά» μου. Παραίτηση Ζαγοράκη, καθυστέρηση στην έναρξη του πρωταθλήματος της Super League 2, διαμαρτυρίες για διαιτησίες, διαμαρτυρίες για τον κ. Κλάτενμπεργκ, προσφυγές σε Διοικητικά Δικαστήρια ομάδων της Super League 2, προσθήκες στον κατάλογο των ομάδων που έχουν δικαίωμα να συμμετάσχουν στο τρέχον πρωτάθλημα της Super League 2, αποφάσεις Διαιτητικού Δικαστηρίου και Ε.ΕΑ για προκύψαντα θέματα μείζονος σημασίας κ.λπ. ΕΛΕΟΣ!!
Όταν μικρό παιδί αποφάσισα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο στις αλάνες του Κιλκίς γνώριζα ότι «ποδόσφαιρο» είναι αρχικά και χρονολογικά τα γκολ του Κλεάνθη Βικελίδη, του Αντώνη Αντωνιάδη, του Γιώργου Σιδέρη, του Μποτίνου, οι μαγικές ενέργειες του Γιώργου Κούδα και του Νεστορίδη, τα εφτά γκολ του Μανώλη Κεραμιδά σε έναν αγώνα, η αρχοντική παρουσία στο γήπεδο του Τάκη Λουκανίδη, οι εκπληκτικές κεφαλιές του μικρόσωμου Μίμη Παπαϊωάννου, που έμενε στον αέρα και δεν έπεφτε, η «στρατηγική» παρουσία του μεγάλου Μίμη Δομάζου, γενικά δε η παρουσία πολλών «παιχταράδων» της εποχής, που κάτω από αντίξοες συνθήκες πρόσφεραν ποδοσφαιρικό θέαμα (σε γήπεδα χωράφια τις περισσότερες φορές) σε χιλιάδες φιλάθλους που περίμεναν εναγωνίως την Κυριακή για να πάνε στο γήπεδο να διασκεδάσουν. Στη συνέχεια, αφού και εγώ ο ίδιος άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο επαγγελματικά, έζησα το ποδόσφαιρο του «μάγου» Βασίλη Χατζηπαναγή, του σπεσιαλίστα των φάουλ Ντίνου Κούη, του εκπληκτικού τερματοφύλακα Νίκου Σαργκάνη, του ταχύτατου Δημήτρη Σαραβάκου, του αρχοντικού – τεράστιου ποδοσφαιριστή, του «πρίγκιπα» Ντούσαν Μπάγιεβιτς, του αέρινου Βέλιμιρ Ζάετς, των μεγάλων σκόρερ Νίκου Αναστόπουλου και Θωμά Μαύρου, του σπουδαίου Ρουμάνου ποδοσφαιριστή Ανχελ Ιορντανέσκου, του μεγάλου «φαραώ» Μαγκντί Ντολμπά, του Ριβάλντο, του Καρεμπέ, του Τζιοβάνι, του μεγάλου Κριστόφ Βαζέχα και τόσων άλλων ποδοσφαιριστών που έπαιζαν αυτό που αποκαλούμε «ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ».
Το προηγηθέν χρονικό διάστημα μέχρι και σήμερα, της τρέχουσας αγωνιστικής περιόδου 2021-2022, σχεδόν καθημερινά, μεταξύ των άλλων, ακούμε όλοι μας και διαβάζουμε σε εφημερίδες, σε ιστοσελίδες, σε αθλητικές εκπομπές, σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, διαμαρτυρίες επί διαμαρτυριών, από ομάδες τόσο της Super League, όσο και της Super League 2, από παράγοντες ομάδων, από παράγοντες της ΕΠΟ, από παράγοντες της διαιτησίας, γενικά από ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ παράγοντες, που στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας» έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε με τη γενικοειδή έκφραση «ΠΑΡΑΓΩΝ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ»/
Αυτός ο μεγάλος αριθμός των ανακοινώσεων των δηλώσεων, των διαμαρτυριών των παραγόντων και των ομάδων του ποδοσφαίρου, των διενέξεων κ.λπ. με προβλημάτισε ιδιαίτερα, κυριολεκτικά με ταρακούνησε αφού άρχισα να αμφιβάλλω για αυτό που μέχρι σήμερα εγώ θεωρούσα ότι είναι «ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ».
Αρχισα λοιπόν να σκέπτομαι ότι μάλλον έκανα λάθος όταν νόμιζα ότι ποδόσφαιρο είναι οι μαγικές ενέργειες του Χατζηπαναγή, οι εκτελέσεις φάουλ των Κούη, Σαραβάκου και Φραντζέσκου, οι πάσες του Δομάζου, τα γκολ του Αντωνιάδη και Βαζέχα, οι ενέργειες του Κούδα, οι κεφαλιές του Παπαϊωάννου και γενικά όλων αυτών που μέσα στο «χορτάρι » έπαιζαν απολαυστικό «ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ». Η πρώτη λοιπόν σκέψη μου και ταυτόχρονα το ερώτημα προς τον εαυτό μου ήταν το εξής: «Μήπως ρε Λάκη δεν τα έμαθες καλά τα γράμματα; Μήπως το ποδόσφαιρο είναι αυτό που ζεις σήμερα με όλα τα παραπάνω προβλήματα και όχι το ποδόσφαιρο που πολλά χρόνια πριν έζησες και απόλαυσες;». Στα ερωτήματα αυτά δυσκολεύτηκα να δώσω απάντηση αφού στο κεφάλι μου γυρόφερναν ταυτόχρονα οι «ανακοινώσεις» και οι ενέργειες του Ριβάλντο, οι διενέξεις και οι ενέργειες του Δομάζου, οι δηλώσεις και οι ενέργειες του Κούδα, οι ύβρεις και οι ενέργειες του Χατζηπαναγή. Προς στιγμήν λοιπόν… τα έχασα. Δεν ήξερα με ποιον πρέπει να είμαι τελικά: με το ποδόσφαιρο των ανακοινώσεων, των δηλώσεων, των διενέξεων, του άκρατου ωφελιμισμού και της χρησιμοθηρίας των «παραγόντων» και των ομάδων ή με το ποδόσφαιρο των ποδοσφαιριστών και των μαγικών ενεργειών τους μέσα στο γήπεδο.
Εντονος ο προβληματισμός μου, έντονη η σκέψη μου, εντονότατη η αμφιβολία μου. Ποιο είναι τελικά παλιέ ποδοσφαιριστή Λάκη Σημαιοφορίδη το αληθινό ποδόσφαιρο; Μήπως πρέπει να αλλάξεις ρότα και να εκλάβεις ως «ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ» το ποδόσφαιρο των «ανακοινώσεων, των δηλώσεων και των διενέξεων;». Μήπως αυτό που ήξερες και έβλεπες μέχρι τώρα μέσα στα γήπεδα, τις περίτεχνες δηλαδή ενέργειες των συναδέλφων ποδοσφαιριστών δεν ήταν το πραγματικό ποδόσφαιρο;
Χρειάσθηκα λοιπόν αρκετές ημέρες και πάμπολλες σκέψεις για να καταλήξω τελικά στο συμπέρασμά μου και στην συνακόλουθη με αυτό απόφασή μου: ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΣΤΟ ΧΟΡΤΑΡΙ – ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΤΩΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΩΝ. Δεν χωράει στην ποδοσφαιρική μου κουλτούρα το ποδόσφαιρο των «ανακοινώσεων, των δηλώσεων, των διενέξεων της ανοργανωσιάς». Θα συνεχίσω λοιπόν να βλέπω το πραγματικό ποδόσφαιρο στο «χορτάρι» και όχι το ποδόσφαιρο των ψυχρών ανακοινώσεων των γραφείων τύπου των ομάδων, των παραγόντων της ΕΠΟ, της SUPER LEAGUE της SUPER LEAGUE 2 γενικά των διαφόρων… παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δεν μπορεί σκέφτηκα να μην υπάρχουν και πολλοί άλλοι, οι οποίοι, όντας θιασώτες αυτού του εκπληκτικού αθλήματος – κοινωνικού φαινομένου, ταυτίζονται με τις δικές μου ταπεινές σκέψεις και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι αυτό των γηπέδων και μόνον αυτό!!
Κλείνοντας λοιπόν τις ταπεινές αυτές σκέψεις μου εύχομαι να υπάρξουν επιτέλους κάποιες προσωπικότητες του ποδοσφαιρικού μας χώρου που θα «παλέψουν» με τις «αντιξοότητες» του σημερινού ποδοσφαίρου για να επικρατήσει επιτέλους το πραγματικό ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο των «ΓΗΠΕΔΩΝ» και έτσι το ήδη απαξιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο να μην κινδυνεύσει με τον υπαρξιακό του αφανισμό.