Toυ Μικρού Οδυσσέα
Από το antinews.gr
Ένας «παλιομοδίτης» προπονητής, πατέρας και άνθρωπος είναι πάνω από όλα ο Ρεχάγκελ. Ένας τύπος που (τις λίγες φορές που τον είδα από κοντά) δείχνει 15 χρόνια μικρότερος, έχει σπινθηροβόλο βλέμμα και δομημένο σύστημα αξιών.
Αυτοπροτάθηκε στην Εθνική, πήρε τον Τοπαλίδη μέσω βιογραφικού και ξεκίνησε. Στο πρώτο του παιχνίδι τρώει 5 από τη Φινλανδία, αρχίζει την εκκαθάριση, πείθει τον Ντέμη να γυρίσει στην Εθνική και σε ένα μήνα παίρνει 2-2 εκτός από τους Άγγλους, σε ένα ματς που μπορούσε να το κερδίσει. Ο απλός παρατηρητής κατάλαβε τότε ότι κάτι αλλάζει στην Εθνική.
Ποδοσφαιρικό ταλέντο στην Ελλάδα υπήρχε πάντοτε. Η Εθνική ήταν κάτι σαν πάρεργο, σαν καταξίωση για τους παίκτες, δεν χρειαζόταν δα να σπάσουν και τα πόδια τους.
Διάλεξε αυτούς που του ταίριαζαν, έμειναν αυτοί που στρίμωξαν το εγώ τους σε μια ποδοσφαιρική εθνική ομάδα. Στα προκριματικά για την Πορτογαλία ξεκινά με 2 ήττες, αλλά μετά πάει τρένο και ρίχνει την προειδοποιητική βολή τέτοιες μέρες το 2003. 0-1 μέσα στην Ισπανία. Μετά τον θρίαμβο του 2004 αρνείται ευγενικά τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας, όπως αρνείται και να την αφήσει για την Εθνική Γερμανίας, στην οποία τον έχει καλέσει δημόσια να αναλάβει ο Franz Beckenbauer.
Στην ξιπασμένη και νεόπλουτη με δανεικά ελληνική κοινωνία του 2004 κάποιος μιλάει για ηθική: «θα ήταν ανήθικο να αφήσω τώρα τους Έλληνες», λέει. Και αντί να γυρίσει στη Γερμανία να ετοιμάσει μια ομάδα για το Μουντιάλ του 2006 χωρίς προκριματικά, ή να εξαργυρώσει την επιτυχία με ένα μυθικό συμβόλαιο σε τριτοκοσμική χώρα, βολοδέρνει στην καθ΄ ημάς Ανατολή και χάνει την πρόκριση στις λεπτομέρειες και κυρίως επειδή έχασε στην Αλβανία την πρώτη αγωνιστική, με μια ντουζίνα χαμένες ευκαιρίες.
Τότε έγινε η αποκαθήλωση του. Η μεγάλη πλειοψηφία των «ειδικών» και των ΜΜΕ ξιφούλκησε εναντίον του. Οι εμμονές του και τα δικά του παιδιά, τα συστήματα του, το γιατί δεν εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, γιατί δεν βλέπει δια ζώσης τα ματς στην Ελλάδα τύπου ομάδων «Λαμογιακός-Δώθε βρέχει λεφτά ΟΠΑΠ».
Ήθελε να μείνει και έμεινε. Δραπέτευσε από την «Αγία Ελένη» που θέλαμε να τον στείλουμε και γύρισε για το ρέκβιεμ. Μόνο που αυτό αργούσε 4 χρόνια. Ενδιάμεσα θα οδηγήσει μια πολύ ανανεωμένη Εθνική στα γήπεδα της Αυστρίας για το ευρωπαϊκό του 2008 και μέσω Ουκρανίας θα πάει στο δικό του όμορφο Βατερλό, στη Νότια Αφρική, με την αρμάδα του Μέσι απέναντι του. Απέναντι της θα παρατάξει μια ομάδα με 4 σέντερ μπακ, ταμπουρωμένη μεν, αλλά ποδοσφαιρική ομάδα, όχι ομάδα μπράβων της παραλιακής, ότι είχε μείνει από την «παλιά φρουρά» και κάποιους νέους που γουστάρει. Στο 70¨θα πετάξει το μπουφάν στον πάγκο και θα πέσει μαχόμενος.
Από μία δουλειά, από μια σχέση και καμιά φορά και από τη ζωή επιλέγεις πότε θα φύγεις και κυρίως πως θα φύγεις…
Ο …κανονικός βασιλιάς Όθωνας έφυγε στις 23/10/1862 αφού προηγουμένως είχαν εκδηλωθεί ανταρσίες. Όταν επέστρεψε εσπευσμένα από την περιοδεία του στις επαρχίες με το πλοίο Αμαλία στον Πειραιά έκανε μεταβολή και έφυγε μες τη νύχτα, δεν ξεμπάρκαρε να εξαντλήσει τις πιθανότητες παραμονής του στη βασιλεία.
Μάλλον βαρέθηκε τα καμώματα μας μετά από 30 χρόνια και ίσως μελαγχόλησε με την αχαριστία μας, καθώς όταν έπεσε χολέρα στην Αθήνα στη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου, είχε μείνει με την Αμαλία στην πόλη, ενώ (οποία έκπληξη) οι πολιτικοί της εποχής είχαν πάρει τα όρη και τα βουνά
Ο δικός μας Όθωνας, ο Ρεχάγκελ, δεν φεύγει ακριβώς διωγμένος, αλλά μάλλον του έχουμε δείξει την πόρτα και του λέμε ότι πέρασαν τα χρόνια και στον προθάλαμο περιμένει ο αντικαταστάτης. Αυτός νιώθει ότι έφθασε στο τέρμα. Έμεινε στο Ντέρμπαν να αποφορτισθεί, δεν επέστρεψε με την Εθνική, θα δει ενδεχομένως και κάποια ματς και πιθανόν να ψάξει για δουλειά.
Δεν μας κατάλαβε ποτέ, δεν τον κατανοήσαμε ποτέ, υπήρχε μία αμοιβαιότητα. Στα χρόνια του Ρεχάγκελ η Εθνική ήταν μια νησίδα πατρικής λειτουργίας. Καλούσε παίκτες και όταν δεν έπαιζαν, ακόμη κι αν δεν είχαν ομάδα, μετά από μακροχρόνιους τραυματισμούς. Αυτός είπε ότι πέρασε μερικά από τα πιο ωραία χρόνια της ζωής του με την Εθνική.
Και όλοι εμείς περάσαμε κάποια πολύ ωραία βράδια, έστω κι αν λόγω χαμένου στοιχήματος ο γράφων πήγε στην Ομόνοια με τα πόδια μετά τον ημιτελικό με την Τσεχία.
Ο Κλαούζεβιτς έλεγε πόσο σημαντικό είναι να ξέρεις πότε θα επιτεθείς και πότε θα αμυνθείς. Αυτό ο Ρεχάγκελ το γνωρίζει απόλυτα.
Και η τύχη του επεφύλαξε να πέσει με τον Ντιέγκο στο ρόλο του Ουέλλινγκτον και του Μπλύχερ… Νοτιοκορεάτης.