Με τον Βαγγέλη Βενιζέλο μπορεί κάποιος να διαφωνεί πολιτικά αλλά δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει την πνευματική του υπεροχή.
Είπε λοιπόν ο Ευάγγελος ότι δεν είναι για υπουργός μιας κυβέρνησης που ο πρωθυπουργός είναι συγκεντρωτικός, έκανε και μια αναφορά σε προηγούμενες θητείες του στο Άμυνας και το Εξωτερικών και ο νοών νοείτω ενόψει ανασχηματισμού ή διορθωτικών κινήσεων ή όπως θέλετε πείτε το.
Ο συγκεντρωτισμός του Κ.Μητσοτάκη γύρω από τον Τζέρι και τους άλλους σκερτσόζους στην εποχή που παγκοσμίως η ανοιχτή – μη συγκεντρωτική/κλειστή - διακυβέρνηση είναι το ζητούμενο, στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας φυσικά, προδίδει μια αντίληψη ότι η εξουσία υπάρχει για την εξουσία και όχι για το λαό. Δείχνει βέβαια και πολιτική ανασφάλεια και αδυναμία.
Η παράδοση στην ελληνική πολιτική σκηνή λέει ότι ο πολιτικά υφιστάμενος "πρέπει" να είναι ή να δείχνει χειρότερος από έναν ανασφαλή πολιτικό προϊστάμενο, που θέλει πάντα να έχει την ψευδαίσθηση της ουσιαστικής και όχι μόνο ιεραρχικής επικυριαρχίας, για να κοιμάται ήσυχος.
Η ονοματολογία για τη διαδοχή στο καταταλαιπωρημένο χαρτοφυλάκιο του Αθλητισμού και αλλού, έχει ξεκινήσει προ πολλού.