Η ασυλία Ρεχάγκελ

Οχι, θα κάτσει να σκάσει ο Γερμανός. Τι κι αν έπαιζαν οι Ελληνες διεθνείς το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής στη Σούπερ Λίγκα. Τι κι αν έπαιζαν άλλοι τόσοι το Σαββατοκύριακο σε διάφορα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (τέλος πάντων, όσοι έπαιξαν από τους ξενιτεμένους, διότι οι περισσότεροι πλέον κινούνται μεταξύ πάγκου και κερκίδας). Τι κι αν έρχονται δύο παιχνίδια με το Ισραήλ, από τα αποτελέσματα των οποίων πιθανόν να κριθεί (σε μεγάλο βαθμό) η υπόθεση-πρόκριση. Το αυτί του Οτο Ρεχάγκελ δεν ιδρώνει κι επειδή έτσι κι αλλιώς σε πολλά πράγματα κάνει ό,τι γουστάρει, έκρινε πως είναι προτιμότερο να δει το βράδυ της περασμένης Κυριακής τον αγώνα Σάλκε - Αμβούργο. Οχι, δεν αγωνίζεται σε καμιά από τις δύο ομάδες Ελληνας διεθνής ποδοσφαιριστής. Ναι, το Γκελζενκίρχεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος από το Εσεν, μόνιμη κατοικία του χερ Οτο στην πατρίδα του. Κατά τ' άλλα, ο Ρεχάγκελ έστειλε τον επί ελληνικού εδάφους «ομοσπονδιακό προπονητή» Γιάννη Τοπαλίδη στην Τρίπολη και καθάρισε. Αλήθεια, του κ. Πιλάβιου, που είναι και φρέσκος στην προεδρία της ΕΠΟ, του αρέσει να πληρώνει έναν άνθρωπο που (τουλάχιστον) 300 μέρες τον χρόνο κάνει διακοπές; (Ναι, ναι, ξέρω, ο άνθρωπος αυτός μας έδωσε ευρωπαϊκό τίτλο. Κι επειδή μας έδωσε ευρωπαϊκό τίτλο πρέπει να έχει ασυλία...).