Ως γνωστόν, στην Ελλάδα είναι άλλο αυτό που σύμφωνα με το νόμο και τους κανονισμούς του ποδοσφαίρου θα έπρεπε να ισχύει, και άλλο αυτό που στην πράξη "ισχύει".
1) Αρχίζουμε με το γενικότερο πλαίσιο. Υπόθεση Bonnemaison κατά Γαλλίας της 11.04.2019 (αριθ. 32216/15).
Τι λέει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;
Ότι η πειθαρχική διαδικασία είναι πλήρως αυτόνομη και όχι το άμεσο επακόλουθο της ποινικής.
Γι’ αυτό ακόμα και μια ποινική αθώωση δεν απαλλάσσει, και μάλιστα άκριτα-"με κλειστά μάτια", από τις τυχόν προβλεπόμενες πειθαρχικές κυρώσεις.
Αφού στην πειθαρχική διαδικασία μιλάμε για ηθικές παραβάσεις και όχι φυσικά για ποινικές.
Εδώ, δηλαδή, ταιριάζει απόλυτα αυτό που λέει ο λαός:
Ό,τι είναι νόμιμο δεν έπεται ότι είναι και ηθικό.
Γι’ αυτό άλλωστε υφίσταται αυτοτελώς το πειθαρχικό δίκαιο, αλλιώς θα είχαμε (ανεπίτρεπτα) δύο δίκες για το ίδιο ακριβώς αδίκημα, όπως έλεγε πρόσφατα και ο (μη νομομαθής) αξιωματούχος της ΕΠΟ με τη "συνδρομή" νομομαθών φίλων του.
(Ας κρατήσουμε στα υπόψη και αυτό: http://dikisports.blogspot.com/2019/09/blog-post_991.html)
2) Συνεχίζουμε με το ειδικότερο πλαίσιο.
Είναι πολλοί αυτοί που στην πρώτη ευκαιρία βρίσκουν σανίδα σωτηρίας στο λεγόμενο "αυτοδιοίκητο". Έλα μου όμως που αυτό ισχύει, στο μέτρο που ισχύει, όχι μόνο όταν τους συμφέρει.
Τι λέει λοιπόν αυτό;
Κώδικας Δεοντολογίας ΕΠΟ, "Ακεραιότητα αγώνων και διοργανώσεων" (άρ. 26 παρ. 6):
"Οι υποθέσεις αυτές θα ερευνώνται και θα δικάζονται χωρίς καθυστέρηση και χωρίς να απαιτείται να ολοκληρωθεί η αντίστοιχη ποινική διαδικασία … Προκειμένου να υπάρξει απόφαση καταδίκης (πειθ.) για τα αδικήματα χειραγώγησης αγώνα ή απόπειρας χειραγώγησης αγώνα ή άλλης δραστηριότητας σχετιζόμενης με τη χειραγώγηση αγώνα, ο βαθμός απόδειξης που απαιτείται είναι αυτός του comfortable satisfaction (όπως η έννοια αυτού έχει διαμορφωθεί σύμφωνα με τη νομολογία του CAS), δηλαδή μεγαλύτερος από την απλή πιθανολόγηση και μικρότερος από την απόδειξη πέραν πάσης αμφιβολίας".