Η δίκη των 28 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Αθηνών, βάζει στο τραπέζι και το ζήτημα της πειθαρχικής διερεύνησης.
Είναι γνωστό ότι τα δικαιοδοτικά όργανα του ποδοσφαίρου παρεμβαίνουν ανεξάρτητα από την ποινική δικαιοσύνη. Στην περίπτωση της δικογραφίας για την κακουργηματική αλλοίωση αποτελεσμάτων και την πλημμεληματική σύσταση συμμορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, τα ποδοσφαιρικά πειθαρχικά όργανα δεν έδειξαν ιδιαίτερα αντανακλαστικά.
Οι ποδοσφαιρικοί εισαγγελείς δεν προχώρησαν στην άσκηση διώξεων, ενώ η Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ καθυστέρησε να ζητήσει το βούλευμα και μόλις τώρα άρχισε να κινείται ερευνητικά.
Νομικοί εκτιμούν ότι το πειθαρχικό ζήτημα για την υπόθεση έπρεπε να είχε λυθεί πολύ νωρίτερα. Από την εποχή της δικογραφίας Κορέα (2014) και της ανάκρισης Ανδρεάδη (2016). Όμως σε κάθε περίπτωση οι συνθήκες τώρα είναι απολύτως ώριμες για να πάρει μία απόφαση η Επιτροπή Δεοντολογίας. Αλλωστε τα πειθαρχικά αδικήματα κρίνονται με πιθανολόγηση και επαρκείς ενδείξεις και όχι με αποδεικτική διαδικασία.
Υπάρχουν άλλοι νομικοί που ισχυρίζονται ότι πρέπει να τελειώσει πρώτα η ποινική δίκη και μετά να αποφανθεί το πειθαρχικό όργανο. Εδώ υπάρχει ένας σοβαρός αντίλογος: Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία τον Απρίλιο του 2019 κατέληξε στο ότι μία αθωωτική δικαστική απόφαση δεν δεσμεύει τα πειθαρχικά όργανα που μπορούν να επιβάλουν πειθαρχική ποινή. Δηλαδή οριστικοποιεί την αυτονομία της πειθαρχικής διαδικασίας από την ποινική.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ακόμη και αν ο Βαγγέλης Μαρινάκης και οι συγκατηγορούμενοί του απαλλαγούν από το ποινικό δικαστήριο, εξακολουθούν να κινδυνεύουν να τιμωρηθούν από την Επιτροπή Δεοντολογίας της ΕΠΟ. Απλώς προκαλεί εντύπωση που τα πειθαρχικά όργανα του ποδοσφαίρου έχουν καθυστερήσει τόσο πολύ στην έκδοση απόφασης.