Η εκδίκηση του ποδοσφαίρου (video)

 Ο φίλος της στήλης Λύσανδρος Γεωργιάδης γράφει:

"Διαχρονικά, το ποδόσφαιρο, εκτός από θερμούς υποστηρικτές, είχε πάντοτε και φανατικούς πολέμιους. Με εμπροσθοφυλακή την τάξη των διανοουμένων, αυθεντικών ή «δήθεν», που ανέκαθεν το αντιμετώπιζαν με καταφρόνηση και απαξία. Έδειχναν να θεωρούν αδιανόητο να μολυνθεί η υψηλή τους τέχνη από ένα παιχνίδι «λαϊκό έως χυδαίο», «μιά πρωτόγονη δραστηριότητα για αγροίκους ή ηλιθίους».

Όσο κι αν έχει κάπως (τα τελευταία χρόνια) αποενοχοποιηθεί το ποδόσφαιρο στα μάτια της κοινής γνώμης, μεγάλη μερίδα της "πνευματικής ελίτ" επιμένει να το λοιδορεί ως αφόρητα αγοραίο και να το δαιμονοποιεί ως «όπιο του λαού». Αν και αρκετοί από αυτούς τους "διανοούμενους" είναι βέβαιο πως, επειδή διστάζουν να «εκτεθούν» και να γίνουν ένα με την πλέμπα των γηπέδων, εκτονώνουν παιδικά απωθημένα παρακολουθώντας συστηματικά (αλλά κρυφίως) τους αγώνες από την ασφάλεια του καναπέ τους.

Εν τέλει, όπως κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, και μάλιστα τόσο μαζική, το ποδόσφαιρο περιέχει δυναμική, τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Η ουσία (και το διακύβευμα) είναι, ποιός και με ποιόν τρόπο ελέγχει αυτή τη δυναμική, προς τα πού την κατευθύνει, στην υπηρεσία τίνων συμφερόντων την διαθέτει. Δεν φταίει, άρα, το ποδόσφαιρο ως άθλημα, αν κάποιοι το καπηλεύονται. Φταίει όσο φταίει και η μορφίνη που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θαυματουργό αναλγητικό, αλλά και ως επικίνδυνο ναρκωτικό."

Το ξαναθυμήθηκα, παρακολουθώντας τον πρόσφατο (δίκαιο) διασυρμό ανθρώπων "της τέχνης και του πολιτισμού".

Κάποιες στιγμές ένιωσα σαν να παίρνει το ποδόσφαιρο την εκδίκησή του...

Κυρίως, όμως, (ξανα)βλέποντας το παρακάτω που σας στέλνω, προσωπικά αποφάνθηκα πως,
Ναι, προτιμώ το (χυδαίο)  ποδόσφαιρο με τις χοντράδες του  από το ευγενές (Εθνικό) θέατρο με τους Λιγνάδες του.

Εγώ, πάντως, "ανατρίχιασα" που το ξαναείδα.
Και, με πίκρα, αναλογίζομαι "Γιατί όχι και εδώ, ρε γαμώτο...".

André Rieu playing before the Ajax - Olympic Marseille game