Ο πατέρας με το παιδί (θα ήταν δεν θα ήταν 8 - 9 ετών) δίπλα του έβριζε χυδαία σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ποδοσφαιρικού αγώνα τον διαιτητή. Ενίοτε διαμαρτυρόταν χωρίς να βρίζει. Διαφωνούσε, βλέπετε, με τις αποφάσεις του. Το παιδί διαμαρτυρόταν κι αυτό κι ανάθεμα αν γνώριζε το γιατί. Απλώς εμιμείτο τον πατέρα.
Οι οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας ήταν αγανακτισμένοι με τις αποφάσεις του διαιτητή και πετούσαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Ο «άρχων του αγώνα» αναγκάστηκε να τον διακόψει προσωρινά. Οταν επανήλθε, οι διαμαρτυρίες δεν έπαυσαν. Περιορίσθηκε, απλώς, η ρίψη αντικειμένων. Κάποια στιγμή, το παιδί θύμωσε με απόφαση του διαιτητή και είπε επί λέξει: «Κι έπειτα αναρωτιούνται γιατί πετούν πράγματα μέσα». Ο πατέρας του δεν διαφώνησε. Αλλωστε, αν μπορούσε, αν ήταν κοντά στον αγωνιστικό χώρο, στις κάτω κερκίδες, ίσως κι εκείνος να είχε εκσφενδονίσει κάποιο μπουκάλι ή καμιά κροτίδα.
Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε αυτό το άθλιο επίπεδο οπαδών. Η σκηνή αυτή (και πολλές άλλες ανάλογες, που έχουμε δει σε όλα τα γήπεδα) δίνει την εύλογη απάντηση. Το επίπεδο των οπαδών είναι άθλιο, διότι εξίσου άθλιο είναι το επίπεδο της αθλητικής μας παιδείας.
Λέμε συχνά «όπως μάθεις από μικρός». Είναι σωστό. Πού και πώς, όμως, θα μάθει το παιδί ότι πρέπει να σέβεται τον αντίπαλο αθλητή, προπονητή, οπαδό; Πού και πώς θα μάθει ότι ο διαιτητής είναι άνθρωπος και, ως τέτοιος, θα υποπέσει σε λάθη; Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι τα λάθη δεν είναι λάθη, αλλά «λάθη», πού και πώς θα διδαχθεί και θα ενστερνισθεί το παιδί ότι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το χάντμπολ, το πόλο παιχνίδια είναι; Δεν κρίνουν το μέλλον μας ή τη ζωή μας. Γι’ αυτό δεν νοείται να τίθενται εν κινδύνω η σωματική ακεραιότητα και η ζωή των αντίπαλων οπαδών, αθλητών, ακόμη και διαιτητών που συνειδητά αλλοιώνουν αποτέλεσμα.
Εχουμε γράψει κατ’ επανάληψιν ότι θα αποκτήσουμε «αθλητικό πολιτισμό» μόνο έπειτα από χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι οι νέες γενιές οπαδών θα γαλουχηθούν σωστά. Φοβόμαστε ότι τούτο είναι δύσκολο να γίνει μέσα στην οικογένεια. Γιατί, δυστυχώς, είναι πολλοί οι γονείς όπως του παραδείγματος που προαναφέραμε. Αυτοί, λοιπόν, αποκλείεται να διδάξουν και να εμφυσήσουν στα παιδιά τους τι σημαίνει αθλητικό πνεύμα. Τη μισαλλοδοξία ναι, μπορούν να τους την μάθουν. Το αθλητικό πνεύμα, όχι.
Τι απομένει, λοιπόν; Η αθλητική διαπαιδαγώγηση μέσω των σχολείων. Εχουμε γράψει πολλές φορές ότι αυτή είναι αναγκαία. Θα «μαλλιάσει η γλώσσα μου» να το λέω και θα «πιαστεί» το χέρι μου να το γράφω ότι πρέπει να καθιερωθεί από την Α΄ Δημοτικού μάθημα αθλητικής παιδείας. Αλλά θα πρέπει να είναι μάθημα που θα διδάσκεται από ειδικούς και δεν θα αποτελέσει άλλη μία ευκαιρία για αγγαρεία ή για κενή, ουσιαστικά, ώρα, όπως έχουν καταντήσει τα μαθήματα της Φυσικής Αγωγής και του Επαγγελματικού Προσανατολισμού. Και επίσης, δεν πρέπει να διδάσκεται όπως διδασκόταν το μάθημα της Ολυμπιακής Παιδείας εν όψει των Ολυμπιακών του 2004.
Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή έχει θέσει ως προτεραιότητά της, μεταξύ άλλων, την καταπολέμηση της βίας και της βωμολοχίας στον αθλητισμό. Η παρούσα κυβέρνηση δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως για τον αγωνιστικό αθλητισμό, πολύ περισσότερο δε, για τον πρωταθλητισμό. Συνεπώς, πεδίον δόξης λαμπρόν ανοίγεται εμπρός της στον τομέα της αθλητικής παιδείας. Αν τα καταφέρει, θα έχει προσφέρει σημαντικό έργο στον ελληνικό λαό.
>>>Αρθρο του Ν.Α.Κωνσταντόπουλου στην "Καθημερινή"