Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
(από το προσωπικό μου συναξάρι των παιδικών αναμνήσεων)
Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν οι τωρινές ποδοσφαιρικές ακαδημίες(=επιχειρήσεις)ούτε και γηπεδάκια 5Χ5, η αλάνα αποτελούσε τον μοναδικό χώρο στον οποίο μπορούσε ένας πιτσιρικάς να δείξει το ταλέντο του. Κι αντί η γειτονιά να αγκαλιάσει την προσπάθεια (μήπως να βγάλει αργότερα και κανένα φράγκο από τα δικαιώματα-«τροφεία» του μελλοντικού Έλληνα Μέσσι), γύριζε την πλάτη σ’ αυτή την «ευκαιρία ζωής» του πιτσιρικά και τού’ κοβε τα πόδια (στην κυριολεξία). Το κλασικό «να φύγετε, να πάτε αλλού» αντηχούσε μόνιμα στ’ αυτιά μας, συχνά συνοδευόμενο από την απειλή πως ήδη έχει κληθεί η αστυνομία κι οι χωροφυλάκοιεκπονούσαν ήδη σχέδιο για το πώς θα μας περικυκλώσουν και θα οδηγήσουν στο γειτονικό αστυνομικό τμήμα (και την επομένη, στο γραφείο του διευθυντή του κοντινού σχολείου, για περαιτέρω …ανακρίσεις) σύσσωμη την πιτσιρικαρία που από μικρή «είχε βγει στην παρανομία»…