Για τη βία να το συζητήσουμε, γιατί οι υπερεθνικοί βιάζονται να αποτινάξουν τις ευθύνες της αποτυχίας τους (brushing off) και να τις φορτώσουν στους ανυποψίαστους φιλόδοξους επαρχιώτες.
Αλλά το σχέδιο για διοικητική ανατροπή στην ΕΠΟ είναι φτωχό και ελαττωματικό ως προς την έμπνευσή του.
Και ως εκ τούτου θνησιγενές απ’ τα γεννοφάσκια του.
Γιατί πρώτα απ’ όλα μια τεχνητή κρίση που θα μπορούσε να προκαλέσει διοικητικές εξελίξεις στο Πάρκο, τις οποίες διακαώς επιθυμεί απ’ την πρώτη μέρα η διακυβέρνηση Μητσοτάκη (που ασφαλώς και δεν είναι εξαρτημένος από επιχειρηματίες), θα προϋπέθετε την υποστήριξη και συνεργασία των ποδοσφαιρικών υπερεθνικών θεσμών προς αυτή την κατεύθυνση.
Που όμως δεν υπάρχουν.
Γιατί οι θεσμοί δεν κάνουν ποτέ fixing.
Ούτε σε παιχνίδια, ούτε σε εσωτερικές υποθέσεις εθνικών ομοσπονδιών.
Ούτε κάνουν αντιφατικές εκτιμήσεις, ότι ναι μεν χρειάζεται ισομερής εκπροσώπηση των Big-4 στη διοίκηση της ΕΠΟ αλλά οι εκπρόσωποι τους θα πρέπει να μην είναι … dependent (πότς γκέγκεν αυτό;).
Ούτε κάνουν μη ρεαλιστικά όνειρα, να βρεθούν δηλαδή ανεξάρτητοι, ακέραιοι και ικανοί άνθρωποι στην Ελλάδα που να μην είναι βουτηγμένοι στα σκατά, να γνωρίζουν πολύ καλά το θεσμικό πλαίσιο του ποδοσφαίρου, εγχώριου και διεθνούς, και να έχουν τη βούληση ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα μέσα σ' ένα ναρκοθετημένο περιβάλλον.
Και να τους προτείνουν και οι Βig-4 μάλιστα.
Πολύ δε περισσότερο οι διεθνείς δεν είναι τόσο καλοκάγαθοι ώστε να ονειρεύονται μια λύση στη βάση μιας συμφωνίας όλων των εμπλεκόμενων φορέων του ποδοσφαίρου και κυρίως των Big-4.
Που δε δίνει ο ένας στον άλλον ούτε τον πυρετό του.
Κι ακόμα περισσότερο δεν είναι τόσο αφελείς να πιστεύουν ότι ο Lefterakis έχει την τεχνογνωσία να ασκήσει θεμιτή και κατάλληλη πίεση στα πράγματα (άντε, για κανένα Paul and Shark πουκάμισο στον Αστέρα καλός είναι), ώστε να πάρει μπρος το σχέδιο ανατροπής.
Ας μη φάνε, έχει γλαρόσουπα.