Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο από την ίδρυσή του (1979) έχει ταλαιπωρηθεί από σκληρές δυναστείες.
Η τελευταία απ’ αυτές, που ήταν και πολυχρονεμένη, συνέπεσε με δύο μεγάλες αφίξεις (τίγρη – Ιβάν), ένα μεγάλο αξίωμα (Τεό) και μια αριστερή κυβέρνηση.
Ο συνδυασμός ήταν τόσο εκρηκτικός που ανέτρεψε τις ισορροπίες και έφερε τον δυνάστη σε ισότιμη θέση με τους δυναστευόμενους.
Τωρα πια η αριστερή κυβέρνηση έκανε τον κύκλο της και παρέδωσε βελούδινα την εξουσία στη δεξιά.
Και η πολιτική αλλαγή αναθέρμανε τον πόθο του δυνάστη για δυναστεία.
Άρχισε να ονειρεύεται πάλι και να καταστρώνει με ορμή τα σχέδια του: μετάβαση από την κρατικοποίηση του ποδοσφαίρου, στην Κρητικοποίηση.
Αλλά διαπιστώνει από πολύ νωρίς (η καλή μερα απ’ το πρωί φαίνεται) ότι το έργο με τον Lefterakis δεν κόβει εισιτήρια.
Και ενδεχομένως σκέφτονται να ζητήσουν παρέμβαση του Mitsotakis.
Για να καταφέρουν τί ακριβώς;
Την ίση μεταχείριση, που την έχουν ήδη!
Οι συνθήκες για αλλαγή σελίδας είναι ώριμες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και να επενδύσουν πάνω στην αξιοπιστία, την ακεραιότητα και την αξιοκρατία.
Με τους επιστάτες εγκατεστημένους στην Ελλάδα, δεν υπάρχει επιστροφή.
Ας το πάρουν απόφαση.