Του Λύσανδρου Γεωργιάδη
Στις δύο τελευταίες εκλογές για την ανάδειξη Προέδρου της ΕΠΟ, υπάρχουν αξιοπρόσεκτες ομοιότητες, αλλά και διαφορές. Και, βέβαια, αφορμές για συμπεράσματα και διαπιστώσεις καθόλου ευοίωνες για το ποδόσφαιρό μας.
Ομοιότητες-Διαφορές :
- Θοδωρής Ζαγοράκης και Τάκης Μπαλτάκος εκλέχθηκαν με συντριπτική πλειοψηφία, μετά από παρασκηνιακές «ζυμώσεις» που εξασφάλισαν την εκλογή τους «άνευ αντιπάλου».
- Απερίφραστα για τον Ζαγοράκη και συγκαλυμμένα για τον Μπαλτάκο, υπήρχε κυβερνητική ενθάρρυνση για την υποψηφιότητά τους.
- Μετά την εκλογή του Ζαγοράκη, σε λίγους μήνες, η κυβέρνηση τον «άδειασε» και τον ανάγκασε να «δραπετεύσει», χωρίς καμία δική του δημόσια αντίδραση.
- Μία μόλις ημέρα μετά την εκλογή Μπαλτάκου, κυβέρνηση (δια του εκπροσώπου της και ως μη ώφειλε) και νεοεκλεγείς Πρόεδρος (ως μη ώφειλε, επίσης) ανταλλάσσουν βαρείς υπαινιγμούς.
Συμπεράσματα :
- Η πολιτεία επιθυμεί (διαχρονικά) και επιδιώκει να αναμειγνύεται στα εκλογικά της ΕΠΟ και να τα ποδηγετεί, για προφανείς πολιτικές/κομματικές σκοπιμότητες.
- Η ΕΠΟ (οι ποδοσφαιρικές Ενώσεις, δηλαδή) δεν υπερασπίζεται «εν τοις πράγμασι» το δικαίωμα του «αυτοδιοίκητου», το οποίο άλλοτε αποποιείται και το εκχωρεί αδιαμαρτύρητα σε «αναρμόδιους» και άλλοτε το επικαλείται ασύδοτα, κατά το δοκούν και κατά περίσταση.
Διαπίστωση :
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ένα ναυάγιο. Όσοι το αγαπάμε, ως φίλαθλοι, βρισκόμαστε στις σωσίβιες λέμβους. Μπορούμε, άραγε, να ελπίζουμε ;