Ποδόσφαιρο ονομάζεται, ανεξαρτήτως του θεάματος που μπορεί να δει κάποιος, αυτό που παίζεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δη στις περισσότερες, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Στην Ελλάδα αυτό που παρακολουθούμε, ανεξαρτήτως θεάματος, δεν είναι ποδόσφαιρο. Πόλεμος ή κάτι άλλο μπορεί. Αλλά όχι μπαλίτσα όπως αρεσκόμαστε όλοι να λέμε, μηδενός εξαιρουμένου. Πιο τρανό παράδειγμα από τον προχθεσινό τελικό Κυπέλλου στην Ισπανία, Αθλέτικ Μπιλμπάο - Μπαρτσελόνα, δεν υπάρχει. Οι Καταλανοί νίκησαν τους Βάσκους, όπως ήταν αναμενόμενο. Αυτά, όμως, που έκλεψαν την παράσταση και μας βύθισαν στη μελαγχολία, ήταν άλλα.
Το κατάμεστο «Μεστάγια» από 50.000 (μοιρασμένοι στη μέση) Καταλανούς και Βάσκους να τραγουδάνε από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, όχι του αγώνα αλλά της όλης τελετής. Η καταδίκη του ανεγκέφαλου Βάσκου που πέτυχε με μπουκάλι στο κεφάλι τον Ντάνι Αλβες και άμεσα συνελήφθη με την υπόδειξη των συνοδοιπόρων του στην αστυνομία και με ταυτόχρονη φωνητική προτροπή να εκδιωχθεί (έξω-έξω) από το σύνολο των οπαδών και των δύο. Η άνευ σταματημού αποθέωση της Μπιλμπάο από τους οπαδούς της παρά την τεσσάρα. Το θερμότατο χειροκρότημα των Καταλανών οπαδών στους παίκτες της Μπιλμπάο στην απονομή. Η διπλή, με τη λήξη και μετά την απονομή, επίσκεψη των παικτών της Μπαρτσελόνα στην πλευρά των οπαδών της Μπιλμπάο και το θερμό και ειλικρινές αλληλοχειροκρότημα.
Εμείς, στην Ελλάδα, για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να είμαστε δυστυχισμένοι, μίζεροι και τριτοκοσμικοί;
ΠΗΓΗ: Ελευθεροτυπία